1. وجود حامی معنوی
یکی از نیازهای انسان، نیاز به معنویت و نورانیّت باطن است، که در این راستا وجود یک حامی معنوی، پدر روحانی و ارتباط ملکوتی با انسان‌های عرشی ضروری به نظر می‌رسد.
خانواده‌های مهدی باور می‌توانند به بهترین شکل از وجود مقدس امام زمان (علیه السلام) به عنوان پدر معنوی و حامی روحانی خود بهره‌مند شوند.
حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) در توصیف شخصیت امام می‌فرماید: «فالإمام…الأبُ الشفیق مَفزَعُ العِبادَ فی الدَّواهی…»
امام پدریست مهربان و پناهگاه بندگان در مصائب، سختی ها و گرفتاری هاست. (مجلسی، 1403، 25، 171)
حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) در توقیعی به شیخ مفید (رحمه الله) می فرمایند: «إنّا غَیرُ مَهمَلین لِمُراعاتِکُم و لا ناسینَ لِذِکرکُم…»
ما در رسیدگی و سرپرستی شما، کوتاهی و اهمال نکرده ایم و یاد شما را از خاطر نبرده ایم. (طبرسی، 1403، 2، 497)
2. وجود ناظر اخلاقی و دینی
در یک جامعه آرمانی و اسلامی، اصل *(ألم یَعلَم بأنَّ الله یَری) (علق/ 14) آیا «آدمی» ندانست که خداوند می بیند؟* کاربرد ویژه‌ای دارد که باعث تقوای فردی برای هرکسی می‌شود.
در این میان، خانواده‌های مهدی باور در کنار این اصل به اصل دیگری نیز معتقدند و آن احساس نظارت مستقیم امام عصر (علیه السلام) بر زندگی و اعمال و رفتار و گفتار آنهاست.
لذا امام صادق علیه السلام در تفسیر آیه کریمه *«وَ قُل اعمَلُوا فَسیَری اللهُ عَمَلکَُم و رسولُهُ و المُؤمنونَ» یعنی بگو عمل کنید که خداوند و رسول او و مؤمنان (امامان) اعمال شما را می بینند. (توبه/ 105)* مراد از مومنین را ائمه اطهار علیهم السلام معرفی فرموده‌اند. (قمی، 1404، 1، 304)
???? در میان اعضای یک خانواده مهدوی، احساس این نظارت و عنایت حضرت، وجود دارد. لذا در انجام اعمال نیک وخیر با سرعت و شتاب افزون‌تری بر دیگران اقدام می‌کنند و به هنگام انجام معصیت و گناه خود را تحت نظر و کنترل حضرتش می بینند و از آن فاصله می‌گیرند.
امام زمان علیه السلام (ع) در نامه ای خطاب به شیخ مفید (رحمه الله) می فرمایند: «فانّا نُحیطُ عِلماً بِأنبائکُم و لا یَعزُبُ عنَّا شیءٌ مِن أخبارکم.»
ما بر اخبار و احوال شما آگاهیم و هیچ چیزی از اوضاع شما بر ما پوشیده نمی‌ماند. (طبرسی، 1403، 2، 497)
3. بهره مندی از دعای خیر امام زمان (ع)
یکی از مهمترین درخواست‌های شیعیان از خداوند متعال، بهره‌مندی از دعای خیر امام عصر (علیه السلام) می‌باشد، زیرا اوست که آبرومند درگاه الهی بوده و دعا وی مستجاب می‌باشد.
یاد مداوم آن حضرت و دعا برای تعجیل فرج ایشان و حرکت در مسیر رضایت آن امام عزیز، ما را مشمول دعاهای خیر ایشان می‌کند. البته طلب دعای خیر و بهره‌مندی از دعای حجت خدا، را فرهنگ اهل بیت (ع) و لسان ادعیه به ما می‌آموزد.
در دعای ندبه می‌خوانیم: «وَهَب لَنا رأفَتهُ وَ رَحمَتَه و دُعائَهُ و خَیرَه ما نَنالُ به سَعهً مِن رَحمَتِک.»
یعنی (بارالها) به ما مهر و محبت و دعا و خیر او را عطا فرما تا به وسیله‌ی آن به رحمت (خاص) تو برسیم.
(مجلسی، 1403، 99، 408)
امام زمان (علیه السلام) در نامه خود به شیخ مفید (رحمه الله) فرمودند:
«لأنَّنا مِن وراءِ حِفظِهم بالدعاء الَّذی لا یحجب عن مَلِکِ الأرضِ و السَّماء فَلتطمئِنَّ بذلک مِن أولیائِنا القُلوب وَلیَثِقُوا بِالکِفایه منه و ان راعَتهُم الخُطُوب.»
یعنی چرا که ما مؤمنان شایسته کردار را با نیاش و دعایی که از فرمانروای آسمان ها و زمین پوشیده نمی ماند، حفاظت و نگهداری می کنیم. بنابراین، قلبهای دوستان ما به دعای ما به بارگاه الهی، آرامش و اطمینان یابد و به کفایت آن آسوده خاطر باشند. گر چه درگیری های هراس انگیز، آنان را به دلهره افکند.
(طبرسی، 1403، 2، 596)
4. دفع بلاها و آفات
گاهی این دفع بلا با وجود امام زمان علیه السلام صورت می‌گیرد همان‌گونه که در دعای عدیله در توصیف امام زمان علیه السلام می‌خوانیم که: «بِیُمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَى وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاءُ»
یعنی روزی عالم به برکت امام زمان علیه السلام داده می‌شود و به واسطه وجود ایشان زمین و آسمان استقرار دارند.
باید توجه داشت که عواملی مانند صدقه و دعا برای دفع بلا در طول عاملِ وجود امام زمان علیه السلام هستند. به عبارت دیگر صدقه و دعا علت تامه دفع بلا نیستند بلکه با عنایت امام علیه السلام این عوامل در دفع بلا تأثیر می‌گذارند.
لذا حضرت ولی عصر (ع) در همین زمینه می‌فرمایند: «إنّا غیرُ مُهمِلینَ لِمُراعاتِکُم و لا ناسِینَ لِذِکرکُم و لَولا ذلک لَنَزَلَ بِکُمُ اللاوَاءُ و اصطلَمَکُمُ الأعداءُ.»
یعنی ما در رعایت حال شما کوتاهی نمی‌کنیم و یاد شما را از خاطر نبرده‌ایم و اگر جز این بود از هر سو گرفتاری به شما رو می‌آورد و دشمنانتان، شما را از میان می‌بردند. (مجلسی، 1403، 53، 174)
ایشان در کلام دیگری می‌فرمایند: «أنا خاتَمُ الأوصیاءِ و بِی یَدفَعُ اللهُ البَلاءَ عَن أهلی و شیعَتی.»
یعنی من آخرین جانشین پیامبر خدا (ص) هستم و خدای تعالی به [سبب وجود] من بلاها را از خاندان و شیعیانم دور می کند. (ابن بابویه، 1395، 2، 171)
