به او گفتم چرا از عشق می نویسی؟
گفت:تا تو عاشقانه بخوانی.

گفتم:چرا گلها در دل زمین مخفی شده اند؟
گفت:برای این که یاد زمین همیشه خوشبو بماند.

گفتم:مرحم زخمهایت چیست؟
گفت:مرحم زخمهایم صبوری است.

گفتم:کرخه را یادت هست؟
گفت:یاد قبرهای کنده در آن بخیر.

گفتم:نخلهای کارون را یادت هست چه زیبا بودند؟
گفت:عاشوراهایش زیباتر بودند.

گفتم:طلائیه یادت هست؟
گفت:باشقایقهای شنهایش آشنایم.

گفتم:سه راه شهادت؟
ناله ای زد و گفت:آنجا میعادگاه هر عاشقی بود که با خدای خودش وعده شهادت می گذاشت.آنجا نقطه وصل آسمان به زمین بود.در انجا بود که ما همت را بدرقه کردیم.

گفتم:دلم برای شلمچه تنگ است؟
گفت:یاد ستاره های اسمانش بخیر .یاد خرازی بخیر.یاد کربلای پنج بخیر.یاد ندای یا زهرا(س) بخیر.

گفتم:فکه……؟
گفت:خوشا آنان که رمل های گرم سجاده عروجشان شد.

او رفت و من فریاد زدم :کجا؟
گفتا:به خون.

گفتم:کی؟
گفتا: کنون.

گفتم:چرا؟
گفتا:جنون.

گفتم:نرو.
خندید ورفت…………