ترس کم و بیش در همه مردم وجود دارد و در حد خود هیجان سالمی است. به عبارت دیگر، کسی که از هیچ چیز نترسد، یک انسان طبیعی نیست؛ بلکه بیمار است، زیرا به واسطه ترس است که انسان از خطرهای واقعی آگاه شده و از جان خود دفاع می کند،اگر او را از لولوخورخوره ترسانده اند، می توانید با لحنی پر از محبت به او بگویید چنین موجوداتی وجود خارجی ندارند.

ترس کم و بیش در همه مردم وجود دارد و در حد خود هیجان سالمی است. به عبارت دیگر، کسی که از هیچ چیز نترسد، یک انسان طبیعی نیست؛ بلکه بیمار است، زیرا به واسطه ترس است که انسان از خطرهای واقعی آگاه شده و از جان خود دفاع می کند، اما ترس در کودکان از چه سنی شروع می شود؟

کودکان از بدو تولد تا دو سالگی : از صداهای بلند، جدا شدن از پدر و مادر، اجسام بزرگ و غریبه ها می ترسند.

کودکان از سه تا شش سالگی : از روح، هیولا، حیوانات، تاریکی، تنها خوابیدن، صداهای ترسناک و وحشتناک مثل رعد و برق می ترسند.

کودکان از هفت تا شانزده سالگی : از آسیب دیدن و زخمی شدن، بیماری، امتحان دادن، مرگ و بلاهای طبیعی می ترسند.

ادامه »

از آفات بزرگی که در زندگی ما انسان ها فراوان دیده می‌شود، آفت تکلّف است. وقتی کاری را که می‌توان به راحتی و آسانی انجام داد، با مشقّت و سختی همراه می‌کنیم، در حقیقت خود و دیگران را به سختی انداخته‌ایم. تولید شرط های خیالی و وَهمی و کش دادن عرض و طول کارها، یعنی افتادن به دام خطرناک تکلُّف!
ما، در جریان زندگی دنیایی خود به صورت طبیعی و معمول با گرفتاریهای فراوانی روبه‌رو هستیم. چقدر نابخردانه است اگر خود نیز با عدم پای‌بندی به قواعد خِرَد، کار را بر خویش سخت‌تر کنیم.
تکلّف، فرصت سوز است، عمر را بر باد می‌دهد؛ امکان موفقیّت را کاهش می‌دهد، دلسردی و افسردگی را دامن می‌زند، سرمایه‌ها را نابود می‌کند و زندگی را به کام آدم تلخ می‌سازد. به همین خاطرپیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) از تکلّف پیشگان اعلام بیزاری می‌کند و صف خود را از آنان جدا می‌سازد: «وَ ما اَنا منَ المُتَکَلِفینَ».
با نگاهی به زندگی خود و اطرافیانمان مصداق های به کار بردن این واژه را به راحتی پیدا خواهیم کرد. اما مبحثی که قصد داریم در این مقاله به آن اشاره کنیم مسئله تکلف در امر تربیت و پرورش فرزندان می باشد.
با پر رنگ شدن این مهم که با توجه به شیوه فرزندآوری خانواده ها، شاهد کم شدن و پیر شدن جمعیت در سال های آینده خواهیم بود، سیل مقاله ها با مضمون آسیب شناسی ها و راه گشایی ها منتشر شد، اما موضوعی که اکثرا در این سبک مقاله ها مورد اغفال واقع شده است، این واقعیت می باشد که تکلف به خرج دادن در امر پرورش و در تربیت فرزندان یکی از دلایل مهم در کراهت داشتن بعضی از خانواده ها در داشتن فرزند دوم یا سوم یا .. می باشد.

در این که، توجه به امر تربیت و اهتمام ورزیدن به این موضوع امری شایسته و ضروری می نماید، بحثی نیست؛ اما همگان با اندکی تأمّلی متوجه می شوند که: انجام دقیق، مُتقَن، منظّم و با کیفیت هر کار، با پیچیده کردن، سخت کردن و تکلّف، زمین تا آسمان متفاوت است.
اتفاقی که در اکثر قریب به اتفاق خانواده های امروزی در حال روی دادن می باشد این است که معمولا بعد از مدت طولانی تری نسبت به خانواده های قدیمی تصمیم به مادر و پدر شدن می گیرند. و با توجه به این که معنای افراد از واژه ی رفاه به کلی تغییر کرده است ، از همان اوان که متوجه می شوند در ماههای آینده صاحب فرزند می شوند سعی در ایجاد لوازمات رفاه این کودک که عضو جدید این خانواده و نیز اجتماع است، دارند.
قطعا با نگاهی به اطرافیان خود شاهدان بسیاری بر این مثال ها خواهید آورد؛ فراهم کردن اتاق برای هریک از بچه ها، تجهیز کردن اتاق نوزاد جدید با بیشترین تعداد و بالاترین مدل اسباب بازی ها، تهیه نمودن بیش از چندین دست لباس متناسب با سنین مختلف کودک و فصل های مختلف سال برای کودکی که به طور سریع در حال رشد می باشد، فراهم کردن هر آنچه که کودک می خواهد، بردن کودک به آتلیه و تهیه عکس های فانتزی و حتی آماده کردن سرمایه لازم برای کلاس های آموزشی او در سنین مختلف! و این ها تنها تعدادی از مواردی است که در اکثر مواقع جزو تکلف های تربیتی خانواده ها محسوب می شوند.
در واقع پدر و مادر امروزی با فراهم کردن رفاهی که در اکثر مواقع بسیاری از آنها ضرورت چندانی ندارند، بذر صفت پر توقع شدن کودک را از همان ابتدا در او می افشانند و همان طور که کودک بزرگ تر و بزرگ تر می شود میزان خواسته های او نیز بزرگ تر می شود و ان زمان است که پدر و مادر درگیر گره ای که خود با دستان خود زده اند می شوند.
مادر امروزی با توجه به اینکه شرایط متعدد دست به هم داده اند که فکر چند فرزند داشتن را به کل از سر خود بیرون کند، تمام توان و توجه خود را که می توانسته چندین فرزند را حمایت کند، برای همین یک فرزند صرف می کند. و این خود چرخه ی فکری را در افراد ایجاد می کند با این مضمون که: یک فرزند زحمت بسیار دارد پس چند فرزند هرگز و از طرفی هم چون چند فرزند هرگز پس تمام توجه برای یک فرزند
و البته این شیوه تربیتی علاوه بر این که برای خانواده و بالاخص مادر زحمت هایی بیشتر از ضرورت ایجاد می کند، برای فرزندان که در آینده ای نزدیک وارد اجتماع خواهند شد نیز مخاطرات متعددی را به بار خواهد آورد.
اینکه کودک توجه کامل والدین به خصوص مادر را برای تربیت عاطفی کامل خود نیاز دارد، بحثی به جا و منطقی می باشد اما نکته محل ایراد توجهات غیر لازمی است که اکثرا از طرف مادران امروزی به فرزندشان مبذول داشته می شود تا جایی که حتی نگران زمین خوردن های معمولی کودک تازه به راه افتاده خود می شوند و به دلیل این نگرانی جلوی راه رفتن کودک را می گیرند!! و با نگرانی های نا به جای خود نه تنها جلوی رشد طبیعی کودک را می گیرند بلکه باعث ایجاد زحمت های غیر معمول برای خود نیز می شوند.
چقدر لازم به نظر می آید که گاهی پدر بزرگ مادر بزرگ ها که معادن تجربه به حساب می آیند؛ برای پدر و مادر های امروزی بگویند از شیوه های تربیتیشان در قدیم؛ که توانسته اند چندین فرزند شایسته را به جامعه تحویل دهند، بدون اینکه خودشان را درگیر تکلف ها کنند.
در عین علاقه به فراهم کردن رفاه برای فرزندانشان، توانستند رفاه در حد توانشان را به جای در دسترس یک فرزند قرار دادن در اختیار چندین فرزندشان قرار دهند و با این کار نه تنها در اکثر موارد در تربیت فرزندان خللی وارد نشد که حتی امری مثبت برای تربیت آنها محسوب شد.
در عین برخوردار بودن احساسات مادرانه و نگرانی های طبیعی به کودکان خود اجازه دادند تا خودشان به تدریج با زندگی و مراحل آن آشنا شوند.و این چنین بود که مادر بزرگ های ما توانستند نسبتاً موفق تر از مادران امروزی عمل کنند.

فائزه هروی

هفته جهانی تغذیه با شیر مادر هر ساله از 1 تا 7 آگوست در بیش از 170 کشور دنیا، مورد توجه دولت‌ها قرار می‌گیرد. در این هفته سازمان بهداشت جهانی به منظور حمایت از مادران در دوران شیردهی و تسهیل این امر مهم و تأثیرگذار بر سلامت مادر و نوزاد، طی اینفوگرافی‌هایی مبادرت به آموزش چند نکته کرده است. مهرخانه این اینفوگرافی‌ها را ترجمه کرده و در اختیار مخاطبین خود قرار داده است. در زیر آنها را مشاهده می‌کنید.

هیچ وقت عشوه هایی که در کودکی برای بابا می آمدم از یادم نمی روند. پشت چشم نازک کردن ها، لوس شدن ها، خودشیرینی و چاپلوسی هایم همه برای بابا بود. یادم هست پنج شش ساله بودم که بابا قرار بود برود مسافرت از همه می پرسید سوغاتی چه می خواهند هر کس چیزی می گفت و نوبت به من که رسید گفتم: سلامتی بابایی! این جمله که به زعم بقیه چاپلوسانه و از نظر خودم عاشقانه بود چنان به مذاق بابا خوش آمده بود که فردا صبح زود که قرار بود راهی سفر شود گونه های مرا توی خواب بوسید و من با این که زبری سبیل های بابا را روی گونه هایم احساس کردم و از خواب بیدار شدم اما به روی خودم نیاوردم! حالا اما همیشه با خودم می گویم کاش من هم آن روز صبح خجالت را کنار گذاشته بودم و بوسه ای به یادگاری بر گونه های بابا چسبانده بودم…

سه ساله بودم که پسر کوچکی به جمع خانواده اضافه شد و آن اوایل بدجوری حسادت مرا برانگیخته بود. می ترسیدم بابا پسر کوچولویش را بیشتر از من دوست داشته باشد. یادم هست یک بار که شوخی شوخی ضربه ای به صورت داداشی که جای مرا تنگ کرده بود زدم بابا نگاه سرزنش آمیزی به من انداخت. و من در عالم کودکی به بابا گفته بودم که یا خودم را توی خیابان جلوی ماشین پرت می کنم یا با برق خودکشی می کنم! و حالا برایم تعجب آور است که این افکار چه جوری به ذهن یک کودک سه ساله رسیده بود! از آن روز به بعد دیگر جلوی من کسی به داداش محبت نکرد. بگذریم که بعدها من عااااشق داداش کوچکم شدم و فهمیدم این جور حسادت ها در این سن طبیعی ست!

اما خب هیچ کس نمی تواند انکار کند که همه دخترها بابایی اند و اولین عشق همه شان  بابایشان است. پیش ترها همچون بسیاری از دهه شصتی ها خیلی خجالتی بودم و نمی توانستم به بابا ابراز علاقه کنم. فقط توی فرودگاه بود که بابا را در آغوش می کشیدم و می بوسیدم اما حالا رویه ام عوض شده! دیگر برای ابراز علاقه به بابا بی حیا شده ام! وقتی با کارهای پدرانه اش خوشحالم می کند با صدای بلند داد می زنم: بابااااااا عااااااااااااشقتم! و حتی گاهی لپش را می گیرم و فشار می دهم و بابا فقط از ته دل می خندد و این برای من یعنی لذت و شوق زندگی!

بابا دلم برایت تنگ است. کاش زودتر بیایی حتی اگر 24 ساعته پای اخبار باشی باز هم بابای خوب منی! باز هم قهرمان بلامنازع کودکانه های سارایی. کاش هیچ بابایی هیچ وقت غصه نخورد و لبخند مهمان دائم لب های تمام باباهای مهربان دنیا باشد!

نکته: اگر دختری از داشتن این دژ محکم محروم است و با خواندن این مطلب قلبش گرفت حلالم کند…