ﻭَ ﻗُﻠْﻨﺎ ﻳﺎ ﺁﺩَﻡُ ﺍﺳْﻜُﻦْ ﺃَﻧْﺖَ ﻭَ ﺯَﻭْﺟُﻚَ ﺍﻟْﺠَﻨﱠﱠﺔَ ﻭَ ﻛُﻠﺎ ﻣِﻨْﻬﺎ ﺭَﻏَﺪﺍً ﺣَﻴْﺚُ ﺷِﺌْﺘُﻤﺎ ﻭَ ﻟﺎ ﺗَﻘْﺮَﺑﺎ ﻫﺬِﻩِ ﺍﻟﺸﱠﱠﺠَﺮَﺓَ ﻓَﺘَﻜُﻮﻧﺎ ﻣِﻦَ ﺍﻟﻈﱠﱠﺎﻟِﻤِﻴﻦَ (35)
[ﺗﺮﺟﻤﻪ ]: ﻭ ﮔﻔﺘﻴﻢ: ﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﺗﻮ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ (35)
ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺩﻡ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮﺩ؟
ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻧﻴﻜﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﻛﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﻬﺎﻯ ﭘﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻓﺰﺍﻯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭﻟﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻗﻴﺎﻣﺖ، نعمت ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﻰ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍﻫﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﻧﻪ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺧﺪﺍ. ﺛﺎﻟﺜﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ (ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﻟﺴﻠﺎﻡ) ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺻﺮﻳﺤﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺩﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﺍﻣﺎﻡ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﺎﻏﻰ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﻬﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻰ ﺗﺎﺑﻴﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ (ﺟﻨﺔ ﻣﻦ ﺟﻨﺎﺕ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻳﻄﻠﻊ ﻓﻴﻬﺎ ﺍﻟﺸﻤﺲ ﻭ ﺍﻟﻘﻤﺮ ﻭ ﻟﻮ ﻛﺎﻥ ﻣﻦ ﺟﻨﺎﻥ ﺍﻟﺎﺧﺮﺓ ﻣﺎ ﺧﺮﺝ ﻣﻨﻬﺎ ﺍﺑﺪﺍ).
ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﻫﺒﻮﻁ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺰﻭﻝ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻣﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﺕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﻳﺪﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ، ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻠﻤﻪ ﺳﻤﺎﺀ (ﺁﺳﻤﺎﻥ) ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ( (ﻣﻜﺎﻥ ﺑﺎﻟﺎ) ). ﻭﻟﻰ ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻝ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺮﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻴﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﺶ.
-تفسیر نمونه
ﻣﺜﻞ ﺳﻮﺯن
ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻝ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻤﭗ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻱ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﻫﺮﻱ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﭘﺎﻱ ﻳﻚ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﻫﺮﻱ ﻣﻲﻛﻨﻲ. ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺟﻮﻫﺮﻱ ﻧﺸﻮﺩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﮒ ﻛﺎﻏﺬﻱ ﺭﺍ ﺟﻮﻫﺮﻱ ﻛﻨﺪ. ﻫﻨﺪﺳﻪ ﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﻳﻚ ﻭﻳﮋﮔﻲ ﻭ ﺻﻔﺘﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﻨﻴﻢ، ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﻳﮋﮔﻲ ﻭ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻛﺮﻳﻢ ﮔﻠﺎﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺗﻲ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﻳﮋﮔﻲﻫﺎ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. ﭼﺮﺍ ﻳﻚ ﺣﺮﻑﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺯﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﻮﺯﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻲﺩﻭﺯﺩ، ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺳﺖ. ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻌﻲ ﻛﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﭘﺎﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺍﺳﺖ.
-مثل شاخه های گیلاس
ﻣﺤﺒﺖ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ
ﻗﻞ ﺇ ﻥ ﻛﻨﺘﻢ ﺗﺤﺒّﻮﻥ ﺍﻟﻠّﻪ ﻓﺎﺗّﺒﻌﻮﻧﻲ
ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﻓﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﻡ، ﻣﺎ ﻧﺎﻡ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻳﻢ، ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﺎ ﺳﻮﺩﻱ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﺭﻱ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﺁﻳﺎ ﺩﻳﻦ ﺟﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﺳﭙﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻳﻪ ﻱ ﻓﻮﻕ ﺭﺍ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻛﺮﺩ؛ ﻗﻴﻞ ﻟﺎ ﺑﻲ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ: ﺟﻌﻠﺖ ﻓﺪﺍﻙ، ﺍﻧّﺎ ﻧﺴﻤّﻲ ﺍﺀﺑﻨﺎﺋﻨﺎ ﺑﺎﺀﺳﻤﺎﺋﻜﻢ ﻭ ﺍﺀﺳﻤﺎﺀ ﺁﺑﺎﺋﻜﻢ ﺍﺀﻳﻨﻔﻌﻨﺎ ﺫﻟﻚ؟ ﻓﻘﺎﻝ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻟﻠّﻪ! ﻭ ﻫﻞ ﺍﻟﺪّﻳﻦ ﺍﻟﺎّ ﺍﻟﺤﺐّ؟ ﻗﺎﻝ ﺍﻟﻠّﻪ: ﺍﻥ ﻛﻨﺘﻢ ﺗﺤﺒّﻮﻥ ﺍﻟﻠّﻪ ﻓﺎﺗّﺒﻌﻮﻧﻲ
-هزار و یک نکته از قران کریم
آیه 36 سوره بقره
ﻓَﺄَﺯَﻟﱠﱠﻬُﻤَﺎ ﺍﻟﺸﻴْﻄﻦُ ﻋَﻨﻬَﺎ ﻓَﺄَﺧْﺮَﺟَﻬُﻤَﺎ ﻣِﻤﱠﱠﺎ ﻛﺎﻧَﺎ ﻓِﻴﻪِ ﻭَ ﻗُﻠْﻨَﺎ ﺍﻫْﺒِﻄﻮﺍ ﺑَﻌْﻀﻜﻢْ ﻟِﺒَﻌْﺾٍ ﻋَﺪُﻭﱡﱡ ﻭَ ﻟَﻜﻢْ ﻓﻰ ﺍﻟﺎَﺭْﺽِ ﻣُﺴﺘَﻘَﺮﱡﱡ ﻭَ ﻣَﺘَﻊٌ ﺇِﻟﻰ ﺣِﻴﻦٍ (36)
ﭘﺲ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐﺰﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪ، ﻭ ﺁﻧﺎﻧﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ (ﺑﻬﺸﺖ) ﺧﺎﺭﺝ ﺳﺎﺧﺖ، ﻭ (ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ) ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻫﻤﮕﻰ (ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ) ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺋﻴﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﻭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﺍﺳﺖ.
ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﺍﻟﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻘﻮﺍ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺍﻭ ﻣﺴﺠﻮﺩ ﻣﻠﺎﺋﻜﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ، ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ، ﺑﻌﻠﺎﻭﻩ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻯ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﺍﻳﻦ ﺳﺆ ﺍﻝ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺳﺮ ﺯﺩ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻜﻤﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ:
1 ﺁﻧﭽﻪ ﺁﺩﻡ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪ ﺗﺮﻙ ﺍﻭﻟﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺴﺒﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ. ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺳﺮ ﺯﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺭ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ (ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺮﻙ ﻭ ﻛﻔﺮ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ) ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺴﺒﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﺒﺎﺡ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻣﺴﺘﺤﺐ ﺩﺭﺧﻮﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻴﺴﺖ، ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ، ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﻙ ﺍﻭﻟﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻓﻰ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﻧﻤﺎﺯﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻠﺐ ﻭ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺑﻰ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺩ ﺩﺭﺧﻮﺭ ﺷﺎﺀﻥ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭﺧﻮﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﺨﺼﻰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﻋﻠﻰ (ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ) ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﺪ ﺣﺮﺍﻣﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﺗﺮﻙ ﺍﻭﻟﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﺩﻡ ﻧﻴﺰ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻜﺮﻭﻩ ﺑﻮﺩ.
2 ﻧﻬﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻬﻰ ﺍﺭﺷﺎﺩﻯ ﺍﺳﺖ، ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻃﺒﻴﺐ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻓﻠﺎﻥ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺑﺨﻮﺭﻯ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺭﻓﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻬﻰ ﺍﺭﺷﺎﺩﻯ ﻛﺮﺩ.
3 ﺍﺳﺎﺳﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻯ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻭﺭﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻣﺪﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﻰ ﺩﺍﺷﺖ.
-تفسیر نمونه
ﺧﺪﺍ ﭼﺮﺍ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ؟
ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﻏﻮﺍﮔﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﺻﻠﺎ ﭼﺮﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻭ ﭼﻴﺴﺖ؟! ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ: ﺍﻭﻟﺎ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ، ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻓﻄﺮﺕ ﭘﺎﻙ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻨﺎﻯ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﻛﺸﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﭘﺎﻙ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺶ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ. ﺛﺎﻧﻴﺎ: ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﻳﻨﺪ ﺯﻳﺎﻧﺒﺨﺶ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ، ﭼﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺮﻗﻰ ﻭ ﺗﻜﺎﻣﻞ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻀﺎﺩﻫﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺭﻭﺷﻨﺘﺮ: ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎ ﻭ ﻧﺒﻮﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺞ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﺎﺭ ﻧﻤﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﺳﺒﺐ ﺗﺤﺮﻙ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﺮﻗﻰ ﻭ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺍﻭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﻠﺎﺳﻔﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﻌﺎﺻﺮ ( (ﺗﻮﺍﻳﻦ ﺑﻰ) ) ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ( (ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺪﻥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ، ﻣﻠﺘﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﺠﻮﻡ ﻳﻚ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻬﺎﺟﻢ ﻧﺒﻮﻍ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺗﻤﺪﻥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﭘﻰ ﺭﻳﺰﻯ ﻛﺮﺩ) ).
-تفسیر نمونه
ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺭﺍﺕ
ﻃﺒﻖ ﺁﻳﺎﺕ ﻓﻮﻕ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻭ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﻮﺕ، ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﺩﻡ، ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺴﺠﻮﺩ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺷﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺍﻭ ﺍﺯ ( (ﻋﻠﻢ ﺍﻟﺎﺳﻤﺎﺀ) ) ﻭ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﺍﺯ ( (ﺣﻘﺎﺋﻖ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻰ) ) ﺑﻮﺩ. ﭘﻴﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻮﻡ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ، ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻮﻡ ﺑﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺩﺍﺭﺩ. ﺁﺭﻯ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺎ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻘﺎﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ، ﺳﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﻣﻰ ﺩﺍﻥ!. ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺩﻭﻡ ( (ﺳﻔﺮ ﺗﻜﻮﻳﻦ) ) ﺍﺯ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ( (ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ، ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺯﻣﻴﻨﻰ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺴﻴﻢ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺩﻣﻴﺪ، ﻭ ﺁﺩﻡ ﺟﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪ. ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ، ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﻮﺷﻨﻤﺎ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﺩﻥ ﻧﻴﻜﻮ، ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭﻳﺎﻧﻴﺪ، ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭﺧﺖ ( (ﺣﻴﺎﺕ) ) ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺭﺍ… ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﻣﺨﺘﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﻯ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ( (ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ) ) ﻣﺨﻮﺭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺭﺩﻧﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﺮﮒ ﻣﻰ ﺷﻮﻯ!… ) ) ﻭ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺳﻮﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ( (ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﺴﻴﻢ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻣﻰ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ) )!! ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ، ﻭﻯ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻛﺠﺎﺋﻰ؟ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﻡ! ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻡ! ﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﻯ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺭﻯ ﺧﻮﺭﺩﻯ؟!. ﻭ ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺖ ﺯﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ!…
ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﺩﻡ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ( (ﺩﺭﺧﺖ ﺣﻴﺎﺕ) ) ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻥ! ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﻋﺪﻥ ﺭﺍﻧﺪ، ﺗﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻠﺎﺣﺖ ﻧﻤﺎﻱ!… ) ) ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻛﻨﻮﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻠﺖ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ، ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ. ﻭ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺁﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺠﺮﻩ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺩﺭ ﺟﻬﻞ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺯﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻰ ﺷﻪ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ.
ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺁﺩﻡ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺮﻁ ﺑﻘﺎﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﭘﺮ ﺳﻮﺩﻯ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ، ﭼﺮﺍ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺮﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺳﺮ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﺎﺳﻤﺎﺀ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺯﻧﻨﺪﻩ ﻋﺠﻴﺒﻰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﺍﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻧﮕﻴﺰﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ:
1 ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ (ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ 17 ﻓﺼﻞ ﺩﻭﻡ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﻣﻴﺮﻳﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻧﻤﻰ ﻣﺮﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ).
2 ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺨﻞ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ (ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻠﻪ 22 ﻓﺼﻞ ﺳﻮﻡ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺎ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺟﺎﻭﻳﺪﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ).
3 ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ (ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺁﺩﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ).
4 ﻧﺴﺒﺖ ﺣﺴﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ (ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺷﻚ ﺑﺮ! ).
5 ﻧﺴﺒﺖ ﺟﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ (ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻓﺼﻞ ﺳﻮﻡ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰ ﺧﺮﺍﻣﻴﺪ)!
6 ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺛﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺍﻭ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺩ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ! (ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻤﻠﻪ 9 ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﺁﺩﻡ ﻛﺠﺎﺋﻰ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻟﺎﺑﻠﺎﻯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ). (ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﺭﻭﻏﻴﻦ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ).
-تفسیر نمونه
ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻥ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﻱ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ
ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺁﻳﻪ ﻱ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﻱ
ﺃ ﻟﺎ ﺍﻥّ ﺍﺀﻭﻟﻴﺎﺀ ﺍﻟﻠّﻪ ﻟﺎ ﺧﻮﻑ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﺎ ﻫﻢ ﻳﺤﺰﻧﻮﻥ
ﺭﺍ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻛﺮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺆ ﺍﻝ ﻛﺮﺩ، ﻣﻲﺩﺍﻧﻴﺪ: ﺍﻭﻟﻴﺎﺀ ﺍﻟﻠّﻪ ﭼﻪ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ: ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ. ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍ، ﻣﺎ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻲﺁﻳﻨﺪ، ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻫﺎ. ﺑﻌﻀﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ، ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﻴﺮﻭ ﻳﻚ ﻣﻜﺘﺐ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻪ، ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻠﺎﺗﻲ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﻴﺪ؛ ﻫﻢ ﻧﺤﻦ ﻭ ﺃ ﺗﺒﺎﻋﻨﺎ، ﻓﻤﻦ ﺗﺒﻌﻨﺎ ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻧﺎ ﻭ ﻃﻮﺑﻲ ﻟﻨﺎ ﻭ ﻃﻮﺑﻲ ﻟﻬﻢ ﺍﺀﻓﻀﻞ ﻣﻦ ﻃﻮﺑﻲ ﻟﻨﺎ. ﻗﺎﻟﻮﺍ: ﻳﺎ ﺍﺀﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆ ﻣﻨﻴﻦ! ﻣﺎ ﺷﺎﺀﻥ ﻃﻮﺑﻲ ﻟﻬﻢ ﺍﺀﻓﻀﻞ ﻣﻦ ﻃﻮﺑﻲ ﻟﻨﺎ، ﺃ ﻟَﺴﻨﺎ ﻧﺤﻦ ﻭ ﻫﻢ ﻋﻠﻲ ﺃ ﻣﺮ؟ ﻗﺎﻝ: ﻟﺎ ﺍﻧّﻬﻢ ﺣُﻤّﻠﻮﺍ ﻣﺎ ﻟﻢ ﺗﺤﻤﻠﻮﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺃ ﻃﺎﻗﻮﺍ ﻣﺎ ﻟﻢ ﺗﻄﻴﻘﻮﺍ
ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻃﻮﺑﻲ ﻟﺸﻴﻌﺔ ﻗﺎﺋﻤﻨﺎ ﺍﻟﻤﻨﺘﻈﺮﻳﻦ ﻟﻈﻬﻮﺭﻩ ﻓﻲ ﻏﻴﺒﺘﻪ ﻭ ﺍﻟﻤﻄﻴﻌﻴﻦ ﻟﻪ ﻓﻲ ﻇﻬﻮﺭﻩ، ﺃ ﻭﻟﺌﻚ ﺍﺀﻭﻟﻴﺎﺀ ﺍﻟﻠّﻪ ﺍﻟّﺬﻳﻦ ﻟﺎ ﺧﻮﻑ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﺎ ﻫﻢ ﻳﺤﺰﻧﻮﻥ ؛ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻗﺎﺋﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻴﺒﺘﺶ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻇﻬﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻇﻬﻮﺭﺵ ﻣﻄﻴﻊ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭﻳﻨﺪ، ﺁﻥﻫﺎ ﺍﻭﻟﻴﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻫﻤﺎﻥﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
-هزار و یک نکته از قران کریم