خوش دارم که در نیمه های شب در سکوت مرموز آسمان و زمین به مناجات برخیزم .

با ستارگان نجوا کنم و قلب خود را به اسرار ناگفتنی آسمان بگشایم .

آرام آرام به عمق کهکشانها صعود نمایم، محو عالم بی نهایت شوم .

از مرزهای علم وجود در گذرم و در وادی ثنا غوطه ور شوم و جز خدا چیزی را احساس نکنم .

” خدایا تو را شکر می کنم که دریا را آفریدی ، کوهها را آفریدی

و من می توانم به کمک روح خود در موج دریا بنشینم و تا افق بی نهایت به پیش برانم

و بدین وسیله از قید زمان و مکان خارج شوم و فشار زندگی را ناچیز نمایم .

خدایا تو را شکر می کنم که به من چشمی دادی که زیبایی های دنیا را ببینم

و درک زیبایی را به من رحمت کردی

تا آنجا که زیبایی هایت را و پرستش زیبایی را جزیی از پرستش ذاتت بدانم .”

بخش از نيايش هاي شهيد چمران