در میان زنان منسوب به خاندان عصمت و طهارت، شاید بلندمرتبه‌ترین ایشان بعد از زهرای اطهر سلام‌الله‌علیها که معصوم هستند و ام‌الانبیا، حضرت زینب کبری سلام‌الله‌علیها، پیام‌آور و رسول کربلا باشد. نگاه به جایگاه و شخصیت این بانو، از جوانب مختلف صورت گرفته و همواره نیز مرکز توجه بوده است اما شاید شناخت زینب سلام‌الله‌علیها از نگاه علمای برجسته اهل‌سنت، تأکیدی مضاعف باشد بر شأن و شخصیت و جایگاه مثال‌زدنی ایشان.
جلال‌الدین سیوطی در رساله «زینبیه» خود می‌نویسد: «زینب در زمان جدش رسول خدا پا به عرصه جهان گشود و در دامن او پرورش یافت. او هوشمندی توانا و دوراندیش و دارای قلبی پرقوت و پرصلابت بود. … حسن بن علی هشت سال قبل از رحلت پیامبر خدا و حسین بن علی هفت سال قبل از آن و زینب کبری نیز پنج سال قبل از رحلت آن بزرگوار به دنیا آمده‌اند. پس زینب پنج سال از عمر خویش را در کنار پیامبر خدا گذرانده و تربیت یافته است. زینب، دختر علی بن ابی طالب، از جمله زنان بافضیلت و بزرگواری است که دوراندیشی و فکر باعظمتی داشت. او همراه برادرش حسین بن علی در واقعه کربلا حضور داشت به امر یزید بن معاویه آن خانم را به همراه دیگر اسراء به شام و شهرهای مختلف بردند که در شام زینب کبری در برابر یزید خطبه‌ای غراء خواند» (1).
شیخ عزالدین معروف به ابن‌اثیر جزری نیز می‌نویسد: «زینب دختر علی بن ابی طالب، مادرش فاطمه دختر رسول خدا بود. او در زمان پیامبر خدا به دنیا آمد و مقداری از زندگی آن حضرت را درک کرد. زینب تنها خانم متفکر و دانشمندی بود که از قوت فکر بالایی برخوردار بود. پدرش او را به ازدواج عبدالله بن جعفر درآورد. خداوند به او فرزندانی عنایت کرد که نام آنان علی، عون اکبر، عباس، محمد و ام‌کلثوم بوده است. او در واقعه کربلا همراه برادرش حسین بن علی بود. بعد از شهادتش به همراه قافله روانه شام شد و در برابر یزید بن معاویه خطبه‌ای شیوا و پرمعنی ایراد کرد که در کتاب‌های تاریخی ذکر شده است. ایراد آن خطبه درایت و عقل و اندیشه و قدرت بالای قلبی او را می‌رساند» (2).
صفحات: 1· 2
