حضرت معصومه (س)، در روز اول ماه ذی‌القعده، سال 173 هجری قمری، از دامان مادری عفیفه و پاکدامن، حضرت نجمه (س)، در مدینه چشم به جهان گشود (2).
او در مکتب تربیتی پدر بزرگوارش موسی بن جعفر (ع) و آغوش سرشار از محبت مادری به نام «نجمه» که از زنان بافضیلت و از اسوه‌های تقوا و شرافت است، تربیت یافت. شیخ صدوق روایت کرده است که نجمه خاتون در عقل و درایت، عبادت و رعایت ادب، به‌ویژه نسبت به حمیده خاتون از بهترین زنان جهان بود (3).
حضرت معصومه (س) علاوه بر کسب مکارم اخلاقی، به کسب فیض از دریای معرفت و علم و معنویت نیز پرداخت. او در دوران فقدان حضور پدر بزرگوار، و هجرت امام رضا (ع)، همانند عالمه‌ایی غیرمعلمه، به هدایت و پاسخ‌گویی سؤالات و امور شیعیان مشغول بودند. (4) از این‌رو، او در پرتو برخورداری از کمالات نفسانی و فضائل اخلاقی بعد از امام رضا (ع) در میان فرزندان موسی بن جعفر (ع) و حتی دیگر امام‌زادگان، شخصیتی برجسته دارد.
محدث قمی در این‌باره می‌نویسد: «برحسب آن‌چه به ما رسیده، افضل دختران امام کاظم (ع)، سیده جلیله معظمه، فاطمه بنت امام موسی (ع) معروف به حضرت معصومه (س) است» (5).
او در میان امام‌زادگان، تنها كسى است كه به پاداش زیارت تربتش، بهشت را واجب شمرده‌اند.
صفحات: 1· 2
