آيت اللّه حاج شيخ عبّاس قوچاني ، وصيّ مرحوم آية اللّه حاج ميرزا علي آقاي قاضي ( ره ) مي گويد : آيت اللّه العظمي حاج شيخ محمّد تقي بهجت فومني ( دامت بركاته ) در دوراني كه در عتبات حضور داشتند بسيار به مسجد مقدّس سهله مي رفتند و شبها تا به صبح بيتوته مي نمودند و در حال تهجّد وعبادت بسر مي بردند .

يك شب كه بسيار تاريك بود و چراغي هم در مسجد روشن نبود در ميانه شب احتياج به تجديد وضو پيدا كردند و به اين جهت به ناچار از مسجد خارج شده و به سمت محلّ وضوخانه كه در قسمت شرقي بيرون مسجد قرار داشت حركت كردند .

در بين راه مختصر خوفي به جهت ظلمت محض و تنهايي در ايشان پيدا مي شود . به مجرّد اين خوف ، يك مرتبه نوري همچون چراغ در پيشاپيش ايشان پديدار شد كه با ايشان حركت مي كرد .

آقا با اين نور به محلّ وضوخانه رفتند . تطهير كرده و وضو گرفتند و سپس به جاي خود يعني مسجد سهله حركت كردند و در همه اين احوال آن نور در برابرشان قرار داشت . همين كه وارد مسجد شدند آن نور نيز از بين رفت .

 فَضلُ العالِمِ عَلَي العابدِ كَفَضْلي عَلي اُمَّتي
فضيلت عالم بر عابد همانند فضيلت من است بر امّتم  (رسول گرامي اسلام صلي الله عليه و آله نهج الفصاحة)