از کی تا این حد مصرفگرا شدیم؟ از کدام روز ارزش‌هایمان به برند گوشی موبایل و شأن و شخصیت‌مان به مدل اتومبیلمان وابسته شد؟ از کی خرید کردن تبدیل شد به سرگرمی و سرگرمی‌مان شد تمام زندگی؟ از کی تصمیم گرفتیم تا این حد ناراضی باشیم از آنچه داریم و مدام با فکر آنچه نداریم و دیگران دارند و با آن خوشبخت‌اند، احساس بدبختی کنیم؟ از کی حواسمان از کفش‌های کهنه و لباس مندرس و شام نداشته‌ی همکار و همکلاسی و همسایه پرت شد و افتاد پی عوض کردن تلوزیون ال سی دی با ال ای دی و فکر کردیم اگر هنوز یک سفر خارجی نرفته‌ایم خیلی بی‌کلاسیم و حرفی برای گفتن نداریم و اصفهان، شیراز، همدان، یزد و … چیزی برای عرضه کردن به ما ندارند؟ دقیقا از کدام روز یاد گرفتیم با قناعت خداحافظی کنیم و برای خرید چیزهایی که هیچ ربطی به نیاز واقعی‌مان ندارند، وام‌هایی با بهره‌ی بالا بگیریم؟
بله! نه فقط ما که کل جامعه‌ی جهانی دارد به مرض مصرف‌گرایی دچار می‌شود و تبعاتش بیش از خودمان یقه‌ی نسل آینده و فرزندانمان را می‌گیرد. آیا برای یافتن علت و سرمنشأ این مرض همه‌گیر می‌توان انگشت اتهام را به سمت رسانه و تبلیغات گرفت؟
صفحات: 1· 2
