لطفا به بچه هایتان آن قدر لطف نکنید که لطف دیگران را وظیفه ببینند!
برای تشویق؛ برای هدیه دادن؛ برای جایزه؛ برای مجازات؛ برای ندید گرفتن اشتباهاتشان، برای دراختیار قرار دادن، برای احترام گذاشتن، برای …!
که بعدها لطف نزدیکان برایشان بی ارج شود،
که همه ی زندگی شان بشود توقع پیدا و پنهان،
که نتوانند از آورده های دیگران برایشان و داشته های خود لذت ببرند.
فکر فرزند خود نیستید، فکر سلامت جامعه باشید.
لطفا!
دکتر گلزاری یا برجعلی ـ یادم نیست ـ در جلسات آموزش مادران مدرسه طلوع چیزی شبیه این گفته بودند: وقتی برای دختر خود سرویس جواهر آنچنانی می خرید؛ حواستان نیست که اول زندگی آینده اش چه حجمی از توقع از همسرِ ابتدای راه را در او ایجاد می کنید! بگذارید بعدها بتواند از محبت های همسرش و دیگران لدت ببرد …
آقای دکتر تشریف بیاورید و سیل ِ امکانات دیجیتالی و غیر دیجیتالی این نسل را پیش از ازدواج ملاحظه بفرمایید!
برای دختر و پسر؛ مادر و پدر و مادربزرگ ها و پدربزرگ ها و اگر بشود عمه و عمو و خاله و دایی ها در خدمت شده اند برای برآوردن خواسته ها، از خوردنی و پختنی تا پوشیدنی و بوییدنی و دیدنی و شنیدنی و لمس کردنی! می توانستیم تخیلاتشان را هم تامین می کردیم!
پ.ن. امان از: می خوایم پس فردا خدای نکرده عقده نداشته باشه که فلان چیزو بچگیش/خونه باباش نداشت، امان!!!!
منبع: وبلاگ مسیر
