انسان با خودشناسی، خود را ارزیابی می کند خصلت های ناروا را از خود دور می کند و در صدد تقویت جنبه های مثبت خود بر می آید آن گاه، می فهمد که در زندگی و در جهان، چه باید انجام بدهد و چگونه باید رفتار کند. امام علی ـ علیه السلام ـ در این باره می فرماید: «از توجه انسان به خودش، انگیزه ای برای اصلاح خویش ایجاد می شود».(غرر الحکم، ج 6، ص 176)

از قدمهای مهم در راه رسیدن به یک اخلاق نیک و از بین بردن رذائل در وجود یک انسان خود شناسی است. شناخت خود در واقع اولین گام در راه اصلاح نفس است چرا که یک انسان ابتدا باید از بیماری خود آگاه شود تا به دنبال پزشک و داروی مناسب بگردد و اساسا تا از وجود دشمن دراطراف زندگیمان باخبر نباشیم هیچگاه به فکر دفاع از خود نمی افتیم پس معنای این مثالها این است که تا ما خود را نشناسیم و از عیبها و اشکالات خود باخبر نشویم به دنبال رفع آنها که نتیجه اش تهذیب نفس است بر نمی آییم.

و البته همان‏گونه كه خودشناسی پایه مهم تهذیب نفس و تكامل در جنبه‏های اخلاقی و مسائل دیگر است، جاهل بودن به قدر خویش، سبب بیگانگی از همه چیز و دوری از خدا می‏گردد؛ لذا در حدیث دیگری از امام دهم، امام هادی علیه السلام می‏خوانیم: «من هانت علیه نفسه فلا تامن شره؛ كسی كه نزد خود قدر و قیمتی ندارد، از شر او ایمن نباش!» (تحف العقول، كلمات قصار امام هادی علیه السلام)

صفحات: 1· 2