فرق دنیاگرایی و آخرت گرایی در این است که دنیا را اول میبینی بعدا علاقه پیدا میکنی، ولی آخرت را باید اول علاقه پیدا کنی و بعدا ببینی.

حالا چگونه باید ندیده به آخرت علاقه پیدا کنیم؟
راه اصلی آن تفکر است؛
راه دیگرش، از دل بیرون کردن علاقه به دنیای فانی و بی‌ارزش است
و راه دیگرش، عمل کردن برای آخرت است.

از سخنان استاد پناهیان

«..حدیث است؛ مَنْ عَمِلَ بِمَا عَلِمَ وَرَّثَهُ اللَهُ عِلْمَ مَا لَمْ يَعْلَمْ،» کسی که به آن چه می‌داند عمل کند، خداوند به آن چه نمی‌داند او را آگاه می‌کند.

*در این حدیث عمل، عملِ تن (نماز و روزه) نیست. عملِ تن تولید علم نمی‌کند، نه این که این اعمال بی‌ارزش باشند بلکه ارزش خودش را دارد ولی عملِ قلب است که موجب تولید علم می‌شود. عملِ قلب چیست؟ عمل قلب یعنی تأمل، خواستِ فهمیدن و عشق به فهمیدن ولو برای به‌دست آوردن آن تا جایی که امکان دارد برود.

 تأمل یعنی با شدّت هر چه بیشتر آرزوی فهمیدن داشتن.
مَنْ عَمِلَ بِمَا عَلِمَ، عمل قلب است، یعنی به اندازۀ که می‌دانی قلبت عمل کند و با شدّت تمام بخواهی که بیشتر بفهمی.

کسی که نخواهد بفهمد و در مقام فهم نیست، تمام علوم را به او تزریق کنیم نمی‌فهمد..»

*غلامحسین ابراهیمی دینانی

عطار نیشابوری مراحل هفتگانه ای را برای سیر و سلوك و طلب حقیقت و رسیدن به درجات عالیه خود سازی تا آگاهی كامل و رسیدن به دیدار روی دوست در نظر گرفته به شرح زیر ;

طلب – عشق – معرفت – استغناء – توحید- حیرت و فنا یعنی بقاء در ذات او یا فناء فی الله.

این هفت وادی در منطق الطیر بیان شده است:

گفت ما را هفت وادی در ره است

چون گذشتی هفت وادی درگه است

از اشعار عطار بر می آید كه هفت وادی را خود سیر كرده و به منزلگاه حق و حقیقت رسیده است یعنی وی سالكی بوده كامل واصل. البته این مراحل و در نهایت سرچشمه حقیقت را با چشم سر نتوان دید بلكه با دیده سر مشاهده توان كرد چنانكه مولی علی علیه السلام در یكی از خطبه های دلكش نهج البلاغه می فرمایند:

لا یدركه العیون بمشاهدهٔ العیان و لكن یدركه القلوب بحقائق الایمان (دیوان عراقی ص ۵۲۴).

ادامه »

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود                           ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

ای عزیز! مهمترین ذکر مراقبت است که مقام عندیت است و مصاحبت با حق تعالی. همنشین خو می‌گیرد و بدان شناخته می‌شود و به قول فصیح لبید بن ربیعه صحابی: «والمرء یصلحه القرین الصالح».

عزیزان! خودتان را حساب کنید تا مصداق «یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ یُرْزَقُونَ فِیهَا بِغَیْرِ حِسَابٍ» باشید، از بدی‌ها استغفار کنید و از خوبی‌ها حمد کنید که محاسبه، مراقبه می‌آورد و مراقبه، حضور و حضور، فتوح به دنبال دارد!

مراقبت بذر سعادت است، فناء حاصل نمی‌شود جز با توجه و مراقبت تام و آنچه شرط آن است دوام مراقبه است که «إِنَّ الَّذینَ قالوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ استَقاموا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ المَلائِکَةُ أَلّا تَخافوا وَلا تَحزَنوا وَأَبشِروا بِالجَنَّةِ الَّتی کُنتُم توعَدونَ» خوپذیر است نفس انسانیِ انسان به هر چه رو کند آن می‌شود، چطور یک قطعه زغال در اثر مجاورت با آتش برافروخته می‌شود، انسان هم بر اثر مراقبه و همنشینی با ملکوت، الهی می‌شود، استادم مرحوم علامه طباطبایی در خلوتی به من فرمودند: آقا! هر روز که مراقبتم قوی‌تر است، شب تمثلاتم صاف‌تر است.

*توصیه کوتاهی از علامه حسن‌زاده آملی

يكى از اسماء و صفات الهى اين است كه
‏ هُوَ يُطْعِمُ وَ لا يُطْعَمُ‏ (الانعام آيه 15) اوست كه خوراك مى‌دهد، و خوراك داده نمى‌شود
سعى كن كه مظهر اين مقام باشى تا تشبه بحق جل و على پيدا كنى كه لذت احتماء و اين حال بمراتب از لذت اكل و شرب حيوانى برتر و بالاتر است اگر لذت ترك لذت بدانى دگر لذت نفس لذت نخوانى.
از شكم پروران سرمشق مگير بلكه‏
ذَرْهُمْ يَأْكُلُوا وَ يَتَمَتَّعُوا وَ يُلْهِهِمُ الْأَمَلُ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ‏ (الحجر آيه 4) بگذارشان تا بخورند و برخوردار شوند و آرزو[ها] سرگرمشان كند، پس به زودى خواهند دانست.
و چون كمتر خورى كمتر خوابى و متخلق باين خلق الهى گردى كه‏
لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ‏ (آية الكرسى) و بملائكه تشبه پيدا كنى كه
طعامهم التسبيح و شرابهم التقديس چنانكه از اهل بيت عصمت مأثور است و ملائكه گفتند نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ‏ (آيه 31 من البقره).
و تعبير از تسبيح بطعام و تقديس بشراب براى اين است تسبيح تنزيه ذات است و تقديس تنزيه صفات كه اول با طعام و ثانى با شراب مناسب است دقت كن تا اين لطيفه را دريابى.

منبع: هزار و يك نكته. نكته 443