آیت‌الله مجتبی تهرانی از اساتید برجسته اخلاق ضمن طرح این پرسش که «در لحظات آخر سال چه کنیم؟»، با استناد به احادیثی از امیرالمؤمنین، امام حسین و امام صادق علیهم السلام به این پرسش پاسخ گفت.

* ضرورت تنبّه در کنار مباحث علمی

اگر بنا باشد همیشه مباحث علمی را بدون اینکه در کنارش تنبّهی برای ما وجود داشته باشد مطرح کنیم فکر می‎کنم فایده‎ای نداشته باشد، لذا خوب است گاهی برای ایجاد تنبّه مسائلی را مطرح کرده و در آن تأمّل کنیم.

*واپسین لحظات سال و نوروز را چگونه سر کنیم ?
آیا سزاوار نیست که انسان هنگامی که لحظات آخر سالش فرا می‎رسد این‎طور فکر کند؟ یک سال بر ما گذشت! به عبارت دیگر بخشی از هستی ما رفت و هیچ‏گاه به ما برنخواهد گشت مگر در روز قیامت که این قطعه از هستی ما آن‏گاه به ما باز می‏گردد که نموداری از کردار گذشته‏مان در این سال را به ما نشان می‏دهد. همان طور که علی(علیه‎السلام) فرمود خوب است انسان بنشیند و در این باب فکر کند در سالی که گذشت و به اتمام رسید چه کردم؟ آیا به یاد خدا بودم؟ آیا او را ستایش کردم؟ آیا گرفتاری برادر مؤمنم را رفع کردم؟ آیا حاجتی از او برآورده کردم؟ آیا در غیابش مراقب بودم تا حیثیّتش را حفظ کنم؟ آیا در این سال به وظایف برادری و اسلامی خود نسبت به دوستانی که از دست دادم عمل کردم؟ آیا حال بستگان آنها را جویا شدم؟ ولو اینکه به حسب ظاهر از آنها دل‎جویی کنم؟

ادامه »

یادم می آید چند وقت قبل مطلبی خواندم با این مضمون:

در معبدی گربه ای وجود داشت که هنگام مراقبه ی و تمرکز راهب ها مزاحم تمرکز آنها میشد . بنا بر این استاد بزرگ دستور داد هر وقت زمان مراقبه می رسد یک نفر گربه را گرفته و به ته باغ ببرد و به درختی ببندد . این روال سالها ادامه پیدا کرد و یکی از اصول کار آن مذهب شد . سالها بعد استاد بزرگ در گذشت . گربه هم مرد . راهبان آن معبد گربه ای خریدند و به معبد آوردند تا هنگام مراقبه به درخت ببندند تا اصول مراقبه را درست به جای آورده باشند . سالها بعد استاد بزرگ دیگری رساله ای در باره ی اهمیت بستن گربه به درخت در هنگام مراقبه نوشت!!!

***

نشسته ام و با خود می شمارم  که چه تعداد از کارهایی که از سر عادت انجام می دهم ممکن است پیشینه ای این چنینی داشته باشد …

شاید اگر هر کاری را از روی آگاهی تفکر و منطق انجام دهیم این شمارش، در صفر و یا تنها کمی بیشتر باقی بماند…

حجت الاسلام سید علی خمینی در اختتامیه پنجمین جشنواره ادبی یار و یادگار در سخنانی ضمن طرح سوالی از حاضرین در باره چگونگی ایجاد پیوند میان هنر و دین به قرائت قطعه شعری از سروده‌های خود در وصف امام خمینی(ره) پرداخت.

خواندن شعری از نوه در وصف پدر بزرگ خالی از لطف نیست:

در آمدی و دیر نماندی شهاب وار/آتش زدی به خرمن شب آفتاب وار

می‌دانم آخر آن نامه پر شراره است/آتش زند به دفتر عقلم شراب‌وار

در خاک دان نماند که از نسل قله بود/مردی که پر کشید از اینجا عقاب وار

دریا ببین که آب حیات همیشه را /از التهاب خویش گرفتیم شهاب وار

در یادواره شهدا باز می‌وزد/عطر حضور سبز خمینی گلاب وار

منبع: مهرنیوز

سیمین نویسنده سووشون رفت….

بیمار بود سال ها بعد از همسرش تنها زندگی کرد و بالاخره 21 اسفند به دیدار جلال رفت.

جلال همسر سیمین و نویسنده بزرگی بود، مولف غرب زدگی.

جایی خواندم شبی سیداحمد خمینی به خانه سیمین و جلال رفته و گفته: «آقا» سلام رساندند و گفتند، نسخه‌ای از «غرب زدگی‌»تان را بدهید که در قم به شکلی منتشرش کنیم.

کتاب غزب زدگی را سال ها قبل خوانده ام . جملات جلال معجره می کند مانند شعر است و وزن کلمات تو را با خود می برد:

«غرب زدگی می‌گویم همچون وبازدگی. و اگر به مذاق خوشایند نیست، بگوییم همچون سرمازدگی یا گرمازدگی. اما نه، دست کم چیزی است در حدود سن زدگی».
«آدم غرب زده هرهری مذهب است به هیچ چیز اعتقاد ندارد اما به هیچ چیز هم بی‌اعتقاد نیست. یک آدم التقاطی است و نان به نرخ روز خور است همه چیز برایش علی‌السویه است. خودش باشد و خرش از پل بگذرد، دیگر بود و نبود پل هیچ است.»

گاهی که با خودم رو راستم فکر می کنم رفتار من هم التقاطی است!

نماز می خوانم و روزه می گیرم در کنارش به مصلحت دروغ می گویم و به لفظ فلانی، یه بنده خدایی  غیبتکی هم می کنم، پایش برسد ندیده و فقط بسنده به شنیده هایم برچسب هایی هم به اطرافیان می زنم…

شاید باید جلالی دیگر متولد شود و اینبار منتشر کند: «مذهب زدگی»

(حجت‌الاسلام محمود دعایی مدیرمسئول روزنامه اطلاعات‌ بر پیکر سیمین دانشور نماز خواند. مرحوم فولادوند، زنده یاد طاهره صفارزاده و مرحوم موذن زاده اردبیلی از جمله چهره‌هایی هستند که نماز میت آن‌ها را حجت‌الاسلام دعایی خوانده است.)

گاهی یک عکس مفاهیم بلندی را منتقل می کند.

تلنگر می زند بر شیشه دلت و تو را بیدار می کند…

دستگیر می شوی از طریق وجدانت و با خود می اندیشی به کجا چنین شتابان…



این مرد کره ای، مادر سالخورده اش را اینچنین نگهداری می کند در حالی که

خداوند فرمود:

اِمّا یَبلُغَنّ عِندك الكِبَر احَدُهُما او كِلاهما فلا تَقُل لهما اُفٍ و لا تَنهَرهُما و قُل لَهُما قولاٌ كریماٌ؛ اگر یكى از آن دو یا هر دو، در كنار تو به سالخوردگى رسیدند به آنها حتى «اوف‏» مگو و به آنها پرخاش مكن و با آنها سخنى شایسته بگوى.

و در جایی دیگر فرمود:

انِ اشكُر لی و لِوالدیكَ؛ شكرگزار من و پدر و مادرت باش.

و به طور اخص تاکید کرد:

(و وصّینا الانسانَ بِوالدیه احساناٌ حَملتهُ امُّه كرهاٌ و وضَعته كرها وحَملُه و فِصالُه ثلاثون شهرا)

***

من و تو مسلمانیم خطاب پروردگار قبل از هر کس دیگر با من و توست

با این حال رفتارمان چقدر مسلمان بودنمان را نشان می دهد

آیا به راستی اسلام را از روی مسلمانان می شناسند….