در دهه شصت هر خانواده‌ای چند بچه داشت و کمتر خانواده‌ای را می‌شد پیدا کرد که صدای شیطنت بچه‌ها از آن بیرون نیاید، اما در دهه هفتاد تعداد بچه‌های خانواده‌ها کمتر و کمتر شدند و دیگر کمتر خانواده‌ای پیدا می‌شد که بیشتر از 2 بچه داشته باشد. این روند به همین صورت ادامه داشت تا جایی که یک دهه بعد پیدا کردن خانواده جوانی که 2 بچه داشته باشند، در شهرهای بزرگی مانند تهران مقداری سخت شد و پدیده «تک‌فرزندی» روز به روز افزایش یافت. به‌گونه‌ای که دیگر کمتر زن و مرد جوانی را به‌خصوص در مناطق شهری می‌توان دید که به دلایل مختلف حاضر باشند مسئولیت بیش از یک فرزند را برعهده بگیرند.
كارشناسان مركز آمار ایران با بررسی داده‌های 2 سرشماری انجام‌شده سال‌های ۱۳۶۵ و ۱۳۹۰ درباره «پدیده تك‌فرزندی» خانواده‌های ایرانی نتیجه‌گیری كرده‌اند كه «شمار خانواده‌های تك‌فرزند از ۱۳۶۵ تا ۱۳۹۰ به طور نگران‌كننده‌ای در حال افزایش است. براساس این گزارش درحالی‌كه شمار خانواده‌های تك‌فرزند در ایران سال ۱۳۶۵ یك میلیون و ۳۳۰ خانوار بوده است، در سال ۱۳۹۰ به حدود ۶ میلیون و ۵۰ هزار خانوار رسیده است. یك محاسبه ساده نشان می‌دهد شمار خانواده‌های تك‌فرزندی در فاصله ۲۵ سال از ۱۳۶۵ تا ۱۳۹۰ رشدی معادل ۳۵۴ درصد را تجربه كرده است كه رشد متوسط سالانه آن به ۱۴ درصد می‌رسد. این در حالی است كه شمار خانواده‌های ایرانی در این فاصله ۴.۵ برابر شده‌اند.
صفحات: 1· 2
