اوج معنویت ماه مبارک رمضان، شبهاى قدر است. ما باید در طول این بیست روز لااقل کارى کرده باشیم که در این ایام و لیالى قدر (نوزدهم، بیست و یکم و بیست و سوم) بتوانیم به صورت یک میهمان بر سرسفره این میزبان وارد شویم. این روزه گرفتنها، این- به خیال خودمان- زنجیر بر نفس امّاره زدنها، با طبیعت مبارزه کردنها، روحانیت را بر طبیعت غلبه دادن، ذکر خدا زیاد کردن، دعاى زیاد خواندن، قرآن زیاد تلاوت کردن، در یاد خدا زیاد بودن، اینها همه آمادگى است براى اینکه در این شبهاى احیاء بتوانیم مانند یک میهمان بر سر سفره رحمت خالق خودمان وارد بشویم [و در این ضیافت ] شرکت کنیم.

توبه، انابه و استغفار کنیم. از خداى متعال رحمت و سعادت بخواهیم، براى خودمان و براى برادران مۆمن خودمان و براى جامعه اسلامى. اصلاح نفس خودمان را بخواهیم. اصلًا عبادت براى نورانیت است. ما عبادت مى کنیم براى اینکه به وسیله عبادت و به یاد خدا بودن و غیر خدا را فراموش کردن، از این ظلمتها، کدورتها و تیرگیها بیرون بیاییم و قلب ما به نور الهى منوّر شود. (1) خداوند متعال در شب قدر، به وسیله فرود آمدن فرشتگان، استجابت دعا، لطافت روح، و دورى از دوزخ، مۆمنان را پذیرایى می کند.

حضرت امام رضا(علیه السلام) از قول پدرانش نقل می فرماید: «فِی أَوَّلِ لَیلَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ یغُلُّ الْمَرَدَةَ مِنَ الشَّیاطِینِ وَ یغْفِرُ فِی کلِّ لَیلَةٍ سَبْعِینَ أَلْفاً فَإِذَا کانَ فِی لَیلَةِ الْقَدْرِ غَفَرَ اللَّهُ بِمِثْلِ مَا غَفَرَ فِی رَجَبٍ وَ شَعْبَانَ وَ شَهْرِ رَمَضَانَ إِلَى ذَلِک الْیوْمِ إِلَّا رَجُلا بَینَهُ وَ بَینَ أَخِیهِ شَحْنَاءُ فَیقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْظِرُوا هَۆُلَاءِ حَتَّى یصْطَلِحُوا؛ (2) در اولین شب ماه رمضان شیطانهاى سرکش در بند شوند و در هر شب هفتاد هزار آمرزیده شوند و در شب قدر به شمار آمرزیده هاى در رجب و شعبان و ماه رمضان تا آن روز آمرزیده شوند، جز کسى که میان او و برادرش کینه باشد که خدا عزّ و جلّ فرماید: مهلت دهید اینان را تا اینکه آشتى کنند.»

صفحات: 1· 2