ﻭَ ﻋَﻠﱠﱠﻢَ ﺀَﺍﺩَﻡَ ﺍﻟﺎَﺳﻤَﺎﺀَ ﻛﻠﱠﱠﻬَﺎ ﺛُﻢﱠﱠ ﻋَﺮَﺿﻬُﻢْ ﻋَﻠﻰ ﺍﻟْﻤَﻠَﺌﻜَﺔِ ﻓَﻘَﺎﻝَ ﺃَﻧﺒِﺌُﻮﻧﻰ ﺑِﺄَﺳﻤَﺎﺀِ ﻫَﺆُﻟﺎﺀِ ﺇِﻥ ﻛُﻨﺘُﻢْ ﺻﺪِﻗِﻴﻦَ (31)

ترجمه: ﺳﭙﺲ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﻤﺎﺀ (ﻋﻠﻢ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻭ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﻯ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ) ﺭﺍ ﻫﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺑﻌﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﺪ ﺍﺳﺎﻣﻰ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺷﻤﺎﺭید.

ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺳﺆ ﺍﻝ

ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻭ ﺳﺆ ﺍﻝ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ  ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻭﺍﻧﮕﻬﻰ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﻜﻮﻳﻨﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺷﺖ ﺁﺩﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺳﺎﺧﺖ. ﺍﻃﻠﺎﻕ ﻛﻠﻤﻪ ( (ﺗﻌﻠﻴﻢ) ) ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ( (ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺗﻜﻮﻳﻨﻰ) ) ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﺭﺣﻤﻦ ﺁﻳﻪ 4 ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ( (ﻋﻠﻤﻪ ﺍﻟﺒﻴﺎﻥ) ) ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻣﻮﺧﺖ، ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻜﺘﺐ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﻌﻨﻰ ﺁﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻭ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﻓﻄﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ  ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺆ ﺍﻝ ﺩﻭﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﺎﺋﻜﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺧﺎﺻﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻯ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﻋﻠﻮﻡ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺪﻑ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻑ، ﻭ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻑ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻋﻠﻢ ﺍﺳﻤﺎﺀ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺩﻡ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺧﺖ.

ادامه »

ﻭَ ﺇِﺫْ ﻗﺎﻝَ ﺭَﺑﱡﱡﻚَ ﻟِﻠْﻤَﻠﺎﺋِﻜَﺔِ ﺇِﻧﱢﱢﻲ ﺟﺎﻋِﻞٌ ﻓِﻲ ﺍﻟْﺄَﺭْﺽِ ﺧَﻠِﻴﻔَﺔً ﻗﺎﻟُﻮﺍ ﺃَ ﺗَﺠْﻌَﻞُ ﻓِﻴﻬﺎ ﻣَﻦْ ﻳُﻔْﺴِﺪُ ﻓِﻴﻬﺎ ﻭَ ﻳَﺴْﻔِﻚُ ﺍﻟﺪﱢﱢﻣﺎﺀَ ﻭَ ﻧَﺤْﻦُ ﻧُﺴَﺒﱢﱢﺢُ ﺑِﺤَﻤْﺪِﻙَ ﻭَ ﻧُﻘَﺪﱢﱢﺱُ ﻟَﻚَ ﻗﺎﻝَ ﺇِﻧﱢﱢﻲ ﺃَﻋْﻠَﻢُ ﻣﺎ ﻟﺎ ﺗَﻌْﻠَﻤُﻮﻥ
ترجمه:َ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﻤﻠﺎﺋﻜﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺴﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰﺩ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﻭ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﻢ. ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻴﺪ.

ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺯمین

ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻳﻪ 30 ﺷﺮﻭﻉ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻳﻪ 39 ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ ﺳﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ: 1- ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻥ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ. 2- ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺧﻀﻮﻉ ﻭ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ. 3- ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻭﺿﻊ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺛﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﺩﻡ، ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ. ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺻﻔﺎﺗﺶ ﭘﺮﺗﻮﻯ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ، ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺘﺶ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ. ﻟﺬﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: «ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ» (ﻭَ ﺇِﺫْ ﻗﺎﻝَ ﺭَﺑﱡﱡﻚَ ﻟِﻠْﻤَﻠﺎﺋِﻜَﺔِ ﺇِﻧﱢﱢﻲ ﺟﺎﻋِﻞٌ ﻓِﻲ ﺍﻟْﺄَﺭْﺽِ ﺧَﻠِﻴﻔَﺔً). «ﺧﻠﻴﻔﻪ» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﺳﺖ، - ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ- ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻰ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﺳﺆﺍﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺴﻞ ﺁﺩﻡ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺒﺪﺀ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺗﻮ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻰ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺧﺪﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻞ ﺳﺮﺳﺒﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ، ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ «ﺍﻟﻠّﻪ» ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺩ.

ادامه »

ﻫُﻮَ ﺍﻟﱠﱠﺬِﻯ ﺧَﻠَﻖَ ﻟَﻜُﻢ ﻣﱠﱠﺎ ﻓﻰ ﺍﻟﺎَﺭْﺽِ ﺟَﻤِﻴﻌﺎً ﺛُﻢﱠﱠ ﺍﺳﺘَﻮَﻯ ﺇِﻟﻰ ﺍﻟﺴﻤَﺎﺀِ ﻓَﺴﻮﱠﱠﺍﻫُﻦﱠﱠ ﺳﺒْﻊَ ﺳﻤَﻮَﺕٍ ﻭَ ﻫُﻮَ ﺑِﻜﻞﱢﱢ ﺷﻰْﺀٍ ﻋَﻠِﻴﻢٌ (29)
ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﭽﻪ (ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ) ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ، ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﻔﺖ  ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺮﺗﺐ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ.

ﭘﺲ ﺍﺯ ﺫﻛﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﺒﺪﺀ ﻭ ﻣﻌﺎﺩ، ﺑﻪ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻯ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: «ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ» (ﻫُﻮَ ﺍﻟﱠﱠﺬِﻱ ﺧَﻠَﻖَ ﻟَﻜُﻢْ ﻣﺎ ﻓِﻲ ﺍﻟْﺄَﺭْﺽِ ﺟَﻤِﻴﻌﺎً). ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺯﻣﻴﻨﻰ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﺁﺭﻯ ﺍﻭ ﻋﺎﻟﻴﺘﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﺗﺮ. ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﺍﻟﺎﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻳﺎﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﻑ ﻧﻬﺎﺋﻰ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻛﻞ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.
ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﺎﺋﻞ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: «ﺳﭙﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺮﺗﺐ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ» (ﺛُﻢﱠﱠ ﺍﺳْﺘَﻮﻯ ﺇِﻟَﻰ ﺍﻟﺴﱠﱠﻤﺎﺀِ ﻓَﺴَﻮﱠﱠﺍﻫُﻦﱠﱠ ﺳَﺒْﻊَ ﺳَﻤﺎﻭﺍﺕٍ ﻭَ ﻫُﻮَ ﺑِﻜُﻞﱢﱢ ﺷَﻲْ ﺀٍ ﻋَﻠِﻴﻢٌ) ﺟﻤﻠﻪ «ﺍﺳْﺘَﻮﻯ » ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ «ﺍﺳﺘﻮﺍﺀ» ﺩﺭ ﻟﻐﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺗﺴﻠّﻂ ﻭ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﺧﻠﻘﺖ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﺳﺖ.
-برگزیده تفسیر نمونه

ادامه »

ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﻴﺰ ﺣﻴﺎ!
ﻗﺮﺁﻥ ﺩﻟﺎﺋﻠﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ (ﺁﻳﻪ 21 ﻭ 22 ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻮﺭﻩ) ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪﺍ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﻯ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺣﺪﻯ ﺟﺎﻯ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﺳﺖ. ﻧﺨﺴﺖ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: «ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺍﺟﺴﺎﻡ ﺑﻰ ﺭﻭﺣﻰ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﺮ ﺗﻨﺘﺎﻥ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ» (ﻛَﻴْﻒَ ﺗَﻜْﻔُﺮُﻭﻥَ ﺑِﺎﻟﻠﱠﱠﻪِ ﻭَ ﻛُﻨْﺘُﻢْ ﺃَﻣْﻮﺍﺗﺎً ﻓَﺄَﺣْﻴﺎﻛُﻢْ).

ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ  ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﻭ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺑﻰ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ، ﻭ ﻧﺴﻴﻢ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺻﻠﺎ ﺩﺭ ﻛﻮﻯ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺯﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭﻟﻰ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻧﻌﻤﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻫﺴﺘﻰ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﺍﻋﻀﺎﺀ ﻭ ﺩﺳﺘﮕﺎﻫﻬﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﺣﻮﺍﺱ ﻭ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻣﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻭ ﻛﻮﺷﺸﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﻙ ﺁﻥ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺎﻧﺪ! ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺩﻗﻴﻖ ﻭ ﻇﺮﻳﻒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻰ ﺷﻌﻮﺭ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﻗﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﻩ! ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺳﻨﺪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ، ﺩﻟﻴﻞ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺴﺄﻟﻪ «ﻣﺮﮒ» ﺍﺳﺖ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: «ﺳﭙﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻣﻴﺮﺍﻧﺪ» (ﺛُﻢﱠﱠ یمیتکم).

ﺁﺭﻯ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺣﻴﺎﺕ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻪ 2 ﺳﻮﺭﻩ ﻣﻠﻚ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ: «ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺣﺴﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ». ﻗﺮﺁﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺫﻛﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺫﻛﺮ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻌﺎﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ، ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: «ﺳﭙﺲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ» (ﺛُﻢﱠﱠ ﻳُﺤْﻴِﻴﻜُﻢْ). ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺟﺎﻯ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻭﻝ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻋﻄﺎﻯ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﻰ ﺟﺎﻥ، ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺍﻋﻄﺎﻯ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺘﻠﺎﺷﻰ ﺷﺪﻥ ﺑﺪﻥ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ (ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺁﺳﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﺗﺶ ﺑﻰ ﺍﻧﺘﻬﺎﺳﺖ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻧﺪﺍﺭ! ). ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺁﻳﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: «ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ» (ﺛُﻢﱠﱠ ﺇِﻟَﻴْﻪِ ﺗُﺮْﺟَﻌُﻮﻥَ). ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﺟﻮﻉ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ  ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ.
-برگزیده تفسیر نمونه

ادامه »

ﺍﻟﱠﱠﺬِﻳﻦَ ﻳَﻨﻘُﻀﻮﻥَ ﻋَﻬْﺪَ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪِ ﻣِﻦ ﺑَﻌْﺪِ ﻣِﻴﺜَﻘِﻪِ ﻭَ ﻳَﻘْﻄﻌُﻮﻥَ ﻣَﺎ ﺃَﻣَﺮَ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪُ ﺑِﻪِ ﺃَﻥ ﻳُﻮﺻﻞَ ﻭَ ﻳُﻔْﺴِﺪُﻭﻥَ ﻓﻰ ﺍﻟﺎَﺭْﺽِ ﺃُﻭﻟَﺌﻚ ﻫُﻢُ ﺍﻟْﺨَﺴِﺮُﻭﻥَ

ﺗﺮﺟﻤﻪ:(ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ) ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، ﻣﻰ ﺷﻜﻨﻨﺪ، ﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻗﻄﻊ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺯﻳﺎﻧﻜﺎﺭﺍﻧﻨﺪ.

ﺯﻳﺎﻧﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﺿﻠﺎﻝ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﺎ ﺫﻛﺮ ﺳﻪ ﺻﻔﺖ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻠﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ:
1 - ( (ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﻰ ﺷﻜﻨﻨﺪ) ) (ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﻨﻘﻀﻮﻥ ﻋﻬﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ). ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺳﻰ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻋﺪﻡ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﺍﺯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﻯ ﻧﻔﺲ، ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ، ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﻝ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ
2 - ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ( (ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻗﻄﻊ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ) ) (ﻭ ﻳﻘﻄﻌﻮﻥ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﻥ ﻳﻮﺻﻞ).
3 - ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ، ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ: ( (ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ) ) (ﻭ ﻳﻔﺴﺪﻭﻥ ﻓﻰ ﺍﻟﺎﺭﺽ).
-تفسیر نمونه

ادامه »