ناسازگارى با دیگران و عدم مدارا با اطرافیان در اسلام مورد نکوهش بوده و برای عامل خود آثار سوئی را رقم می زند، چنان که حضرت باقر (ع) فرمودند: «آن کس که ناسازگارى بهرهاش گردد ايمان از او در پس پرده رود.»مجلسى عليه الرحمة گويد: سرّ اينکه شخص ناسازگار از ايمان دور مى شود اين است که اولا: مؤمنين را آزار دهد و اين مخالف ايمان است، زيرا مؤمن کسى است که مسلمانان از دست و زبانش آسوده و در امان باشند، و ثانيا بواسطه ناسازگارى از طلب دانش که بوسيله او به پايه کمال ايمان رسد محروم ماند، زيرا اسباب طلب آن برايش فراهم نگردد.
و پوشيده نماند که ناسازگارى تا آنجا نکوهيده و مذموم است که نرمش و ملايمت ممکن باشد و کار به مسامحه در دين نکشد و گر نه ناپسند و مذموم نخواهد بود چنانچه اميرالمؤمنين (ع) فرمودند: «مدارا کن تا آنجا که نرمش سزد، و به تندى رفتار کن آنجا که ملايمت سود ندهد.»
و نيز حضرت (ع) می فرمایند: «رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمودند: «اگر ناسازگارى ديده شود، چيزى در ميان مخلوقات خدا زشت تر از آن نباشد.»
علاوه بر این، در آموزه های اسلام از بدخوئى نیز پرهیز داده شده و نسبت به ترک و دوری از آن سفارش شده است و حتی آن را دلیل از بین رفتن حسنات و اعمال نیک انسان دانسته اند.
امام صادق (ع) در این باره فرمودند: «بدخوئى کردار را تباه سازد، چنانچه سرکه عسل را تباه کند.»
و نيز آن حضرت (ع) می فرمایند که رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمودند: «خداى عز و جل از صاحب خوى بد توبه نخواسته»، عرض شد: اى رسول خدا (ص)! اين چگونه باشد؟ فرمودند: «به جهت اينکه هر گاه از گناهى توبه کند در گناه بزرگترى افتد.»
مرحوم مجلسى در شرح حديث گويد: که خوى بد صاحب خود را از توبه جلوگيرى کند و اگر توبه نيز کند از باقى ماندن بر آن ممانعت کند تا بدان جا که اگر از گناهى توبه کند در گناه بزرگترى افتد، زيرا اين خوى اگر معالجه نشود روز به روز بزرگتر و شديدتر گردد، پس گناه بعدى بزرگتر از اولى است، و خلاصى از آن فقط به معالجه علمى و عملى آن حاصل شود.
همچنین، از امام صادق (ع) روایت شده است که فرموده اند: «هر که خوى او بد است خود را شکنجه دهد.»
مجلسى (ره) گويد: زيرا خودش از خويشتن در رنج است چون بر آشفتگى و حرکات روحى و جسمى به تن و جانش زيان رساند، و چون غضبش فرو نشيند از کرده خويش پشيمان گردد و خود را سرزنش کند، و گذشته بدخوئيش را غالبا مردم تحمل نکنند و او را (در مقابل بدخوئيش) آزار کنند، و از او کنارهگيرى کنند و در هيچ کارى او را کمک نکنند، و چون باعث آنها خودش بوده پس گويا خودش خويشتن را شکنجه کرده است.
و نيز حضرت (ع) می فرمایند: «خداى عز و جل به برخى از پيغمبران وحى کرد: که بدخوئى کردار را تباه سازد مانند سرکه که عسل را تباه کند.»
برگرفته از اصول کافی/ منبع: شیعه آنلاین
