قبل نوشت:

گاهي مسيرم را عوض مي كنم و به جاي مترو از اتوبوس استفاده مي كنم نيتم هم اين است كه تجربه‌هاي تازه اي پيدا كنم

ديروز حوالي ميدان صادقيه سوار اتوبوس بودم كه دو خانم با همين پوششي كه اين روزها همه تهران را گرفته وارد شدند و روبروي من نشستند

توي يكي از دست اندازها موبايل يكيشان از دستش افتاد كه من بين زمين و هوا گرفتمش و اين شد كه باب سخن بينمان باز شد

از هر دري گفتيم از گراني شب عيد، اشتغال زنان، تاخير ازدواج و … كه با متوجه شدن اين مطلب كه يكي‌شان نوروز عازم خانه خداست كلا رنگ و بوي صحبتمان عوض شد

از سفر خودم گفتم و چندتايي توصيه كردم و التماس دعا

و بي مهابا پرسيدم

«با ناخن كاشتت چكار مي كني، فك كنم مشكل داشته باشد»

اولش كمي جبهه گرفت بعد گفت پارسال كه ناخن‌هايم را مي كاشتم از آرايشگر پرسيدم و او گفت اشكالي ندارد براي وضو و غسل

انگار آب يخ ريختند روي سرم…

يعني من به عنوان يك مبلغ دين آنقدر كم كار شده ام كه وظيفه ام را يك آرايشگر انجام مي دهد و پاسخ سوالات شرعي مردم را مي دهد

واي بر احوال من

باور كنيد تا همين الان كه در حال تايپ اين پست هستم هنوز گيجم…

ادامه »

نمي دانم «بگو آ آ آ روايت يك شغل» را خوانده ايد يا نه

اين كتاب حاصل تجربه‌هاي افراد مختلف است از شغل هاي مختلف

هر كس كه دستي بر قلم داشته آمده و به خوش سليقگي بسيار از شغلش نوشته . خاطرات را گفته و درباره شغلش اطلاعات داده

واقعا كتاب خواندني است.

مقدمه خوبي هم دارد:

“ثبت تجريبات، فضا را براي همه ما روشن‌تر خواهد كرد، هم براي آن‌ها كه تجربه مي‌كنند و هم براي آن‌ها كه بعدتر در فضاي همان تجربه قرار مي‌گيرند. اگر از دوران مدرسه عادتمان داده بودند كه راحت‌تر بنويسيم و اتفاقات معمولي را - كه دست بر قضا، روزگار بيشتر با همين معمولي‌ها مي‌گذرد - يادداشت كنيم، اگر دفتر خاطرات، كالايي دخترانه پر از احساسات، ديگرنگاري و رابطه‌نگاري نبود و سهم بيشتري از خودآگاهي و مستندنويسي در آن بود شايد اين روزها همه ما زندگي كردن را بيشتر بلد بوديم. شايد خودآگاهي بيشتري داشتيم و بر پايه آن مي‌توانستيم ضعف‌هايمان را كامل كنيم.
ثبت تجربيات، در هر شاخه‌اي همه ما را تندتر به جلو خواهد برد. لازم نيست از مسيرهاي رفته دوباره برويم تا سرمان به همان سنگ‌ها بخورد، لازم نيست موهايمان را در همان آسياب سفيد كنيم. مستندنگاري مي‌تواند ما را در همه رشته‌ها پيش بيندازد ولي كاري است كه عادت و انس مي‌خواهد. بايد نوشتن جزئي از برنامه‌ي روزانه شده باشد تا وقت ثبت تجربه راحت و روان به كمك بيايد. در ايران، ما در اين زمينه تربيت نشده‌ايم و اين عادت و انس با ما نيست. ولي هر كاري را بالاخره از يك جايي بايد شروع كرد. همشهري داستان صفحه “يك شغل” را به همين دليل آغاز كرد …”

بگو آآآ: روايت يك شغل
نوشته: گروه نويسندگان (مجله داستان همشهري)
ناشر: همشهري
سال نشر: 1391 (چاپ اول)
قيمت: 4500 تومان
تعداد صفحات: 200 صفحه
شابك: 978-964-506-430-1

بعدنوشت:
امروز دفتر مجله مراسم مگس پراني داريم!

تهران هم برف مي بارد به شدت و حدتي كه نگو

نشسته ام كنار شوفاژ و كتاب بگو «آ آ آ روايت يك شغل» را مي خوانم

قبل نوشت:

پست يادش بخير اون روزها را حتما ببينيد

بعد نوشت:

آقاي همسر كابينت ساز هستند

و اين روزها هم مي دانيد مد شده همه ملت دوست دارند كابينت هاي ام دي اف داشته باشند

رفته بودند منزل يكي از مشتريان براي اندازه گيري

آمده بودند عصباني… كاردش مي زدي خونش بيرون نمي آمد

چاي كه آوردم نخورد اول بلند شد وضو گرفت و نمازش را خواند بعد گفت يك ليوان آب سرد بده

فهميدم از آن شب‌هايي است كه نبايد كار بهش داشت كه يكهو  گر مي گيرد و همه چيز را مي سوزاند

بعد از شام ميوه كه آوردم ديگر كمي آرام شده بود

يك دفعه خودش شروع كرد:

«نمي دانم مردم چي فكر مي كنند بعضي‌ها اصلا غيرت ندارند!

رفته بودم اندازه كابيت يكي از مشتريان را بگيرم روي يخچالشان را كلي عكس چسپانده بودند همه اش هم شخصي و بدون حجاب

دو روز است خانم و آقا مرتب زنگ مي زنند كه چرا نمي آيي اندازه كابينت ها بگيري و زودتر كار را شروع كني حالا كه رفته ام حتي عكس ها را بر نداشته اند

نمي گويند كابيت ساز مرد نامحرم است

زن خانه با چادر آمده جلوي من اما عكس برهنه اش را چسپانده روي يخچال

يكي دو تا هم كه نبود كل يخچال سايد باي سايد را پر كرده بودند

مي ديدم كه خانم چقدر سرخ و سفيد مي شود وقتي نزديك يخچال مي شوم

خب خانم عكس‌ها را برمي داشتي مثلا دو روز است منتظري بيايم براي اندازه گيري و فكرت نرسيده كه اين عكس‌ها نبايد اينجا د رمعرض ديد باشد»

كمي بعد ادامه داد

«اصلا آشپزخانه اپن و يخچالي كه از آخر پذيرايي هم ديده مي شود مگر آلبوم عكس است كه اين همه عكس به آن چسپانده بودند»

چند لحظه بعد به حالت سوالي گفت:

«يعني هر بار كه مهمان برايشان مي آيد عكس‌ها را بر مي دارند يا هر بار خانم همين طور سرخ و سفيد مي شود»

….

آن شب خدا را براي سه چيز دعا كردم

اول شكر كردم بخاطر همسر نجيبي كه قسمت من كرده

دوم هم شكر كرد بخاطر اينكه هيچ وقت به خودم اجازه ندادم هيچ كدام از عكس‌هاي بدون حجابم را در معرض ديد بگذارم

سوم دعا كردم براي همه مردان كه غيرتشان بيشتر شود و زنان كه حيايشان بيشتر شود.

از وقتي امير علي به دنيا آمده و بزرگتر شده

مي بينم كه چقدر به من اعتماد دارد و به وجود من دلگرم است

طفلك كوچكم فكر مي كند من حلال همه مشكلاتش هستم

فكر مي كند من مغز متفكر جهان هستم و جواب همه سوالات را مي دانم

وقتي پيش من است همه دردهايش را فراموش مي كند

يادم است يكبار سپرده بودمش به ماماني (مادر خودم) و رفته بودم دنبال كاري در اين مدت شيطنت آقا گل كرده بود و دستش را چسپانده بود به بخاري و هاي هاي گريه اصلا آرام نمي شد طوري كه ماماني مجبور شده بود تماس بگيرد كه زودتر خودت را برسان كه بچه تلف شد از در كه وارد شدم همين كه مرا ديد انگار نه انگار كه دستش اوف شده و مي سوزد چنان محكم گردنم را گرفته بود كه عهد كردم هر كجا رفتم با خودم ببرمش.

گاهي فكر مي كنم اگر همه اعتمادي كه  امير علي به من دارد من به خدايم داشتم كه البته از مادر هم بهم مهربان تر است چه مي شد

کاش در زندگی، کمی، فقط کمی بیشتر از این به خدایمان اعتماد داشتيم.

یادمان باشد…

اگر ما مادر هستيم مهربان… خدايي داريم كه مهرباني اش بي انتهاست

محفل دوستانه اي داشتم چند روز قبل منزل يكي از دوستان

يكي از اعضاء تازه عقد كرده بود

دوستان هم فيلشان ياد دوران نامزدي كرده بود و داستان ها بود كه با خنده و خجالت بيان مي شد

دوستي تعريف مي كرد:

«يكي دو ماهي از عقدمان نگذشته بود كه يكي از دوستان همسر كه متاهل بود دعوتمان كرد براي ناهار

مهماني خوبي بود و كلي خوش گذشت

در برگشت به يكي از پاساژهاي شلوغ هم سري زديم و چيزهايي خريد كرديم

تاكسي گيرمان نمي آمد با وجود باد وحشتناكي كه مي وزيد مجبور شديم كمي از مسير را پياده برويم

يك دفعه چادر من كه كش هم نداشت (آخر مهماني آمده بودم و چادر گلدار سرم كرده بودم) نمي دانم به كجا گير كرد و از دستم ول شد و باد برد مستقيم انداختش توي جوب آب

كل چادر خيس و كثيف شد طوري كه قابل پوشيدن نبود

حالا من مانده بودم با يك مانتو كوتاه روشن با يك روسري كوتاه حرير (خير سرم مهماني آمده بودم ديگر)

آقاي نامزد هم كه كاردش مي زدي خونش بيرون نمي آمد

هي چپ چپ به من نگاه مي كرد و نمي دانم زير لب چه مي گفت (بعدها هم كه ازش پرسيدم نگفت)

چادر را از جوب آب برداشت و داخل يكي از كيسه‌هاي خريد گذاشت و يك دربست گرفتيم آمديم خانه ما

تا همين امروز هم هر وقت مهماني ناهار دعوت مي شويم (حدود 6 سالي از زندگي مشتركش مي گذرد) ياد آنروز مي افتمو چند نكته را رعايت مي كنم

1.چادر كش دار مي پوشم

2.مانتوي مناسب كه بتوانم چند ساعتي با آن در خيابان بدون چادر دوام بياورم مي پوشم

3.شال و يا در نهايت روسري بلند سر مي كنم

4.آخرش اين است كه يك دست لباس مناسب مهماني بر مي دارم و همان لباس‌هاي معمولي خودم را مي پوشم

بعد نوشت:

فكر مي كنم زن چادري بايد روي پوشش خود حتي آنچه كه زير چادر مي پوشد دقت بيشتري داشته باشد

خاطره از مريم خ- از حوزه فاطمه (س) تهران