مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی حضرت فاطمه(س) تهران

موضوع: "دلنوشته"

شما دوست داشتيد در بچگي چه كاره شويد؟

ارسال شده در 9 آذر 1392 توسط جان نثاری در ویژه طلاب, و من به حوزه آمدم, دلنوشته, زنانه

قبل نوشت:

خيلي سال قبل منظورم بچگي نيست شايد دوره راهنمايي دوست داشتم پزشك شوم و خانم دكتر صدايم بزنند.

وقتي رفتم دبيرستان و رشته رياضي خواندم دوست داشتم در دانشگاه استاد فيزيك شوم

بعد كه دانشگاه آزاد فيزيك محض قبول شدم فكر كردم به آرزويم رسيدم اما چرخ روزگار چيزي ديگري نشان داد

بعد يك مدت آمدم حوزه، و عزمم را جزم كردم براي كرسي استادي منطق

حالا كه ديگر درس و دانشگاه و حوزه ندارم شده ام خبرنگار

در دفتر يك مجله كار مي كنم

اين همان داستان معروف است درباره انداختن يك سيب به بالا و هزار چرخ زدن تا به پايين رسيدن

***

ادامه »

دوست داريد چه كاره شويد، دلنوشته، آرزوهاي بچگي 1 نظر »

اگر مهربانيت را سپاس نگفت دلگير مشو

ارسال شده در 6 آذر 1392 توسط جان نثاری در کوتاه و خواندنی, مهارت های زندگی, دلنوشته, زنانه

قبل نوشت:

چند وقت قبل براي يكي از آشنايان چادري دوختم.

پارچه فروش كم گذاشته بود و نيم متري پارچه كم فروخته بود، هر كجا مي برد خياط ها نمي دوختند

مي گفتند پارچه كم است در نمي آيد

گران هم خريده بود و پارچه اش عجب اعلا بود

مستاصل كه چه كند گفتم بده برايت در مي آورم

دو روزه بريدم و دوختم و اتو كردم و دادم دستش

اما دريغ از يك تشكر يك مرسي يك دستت درد نكند خشك و خالي

كلي دمق بودم تا متن زير را ديدم

****

اگر کسی تو را با تمام مهربانیت دوست نداشت …

دلگیر مباش که نه تو گناهکاری نه او !!!

آنگاه که مهر می ‌ورزی مهربانیت تو را زیباترین

معصوم دنیا می‌کند …

پس خود را گناهکار مبین !!!

من عیسی نامی را می شناسم که ده بیمار را در یک

روز شفا داد …

و تنها یکی سپاسش گفت !!!

من محمد نامی را می شناسم که جان خویس را درراه مهربانی و دانایی به خطر انداخت

وکسی سپاسش نگفت!!!

ومن خدایی می شناسم که ابر رحمتش به زمین و زمان باریده …

یکی سپاسش می گوید و هزاران نفر کفر !!!

پس مپندار بهتر از آنچه عیسی ، محمدوخدایشان را سپاس گفتند …

از تو برای مهربانیت قدردانی می کنند !!!

خوبی دلیل جاودانگی تو خواهد

پس به راهت

ادامه بده

سپاسگزاي، تشكر، قدر داني 3 نظر »

يك حسرت نفرت انگيز!

ارسال شده در 7 آبان 1392 توسط جان نثاری در دلنوشته, زنانه

الان همون حسرت تلخ بی معنی و مزخرف دوباره اومده سراغم! اینکه با تمام عشقی که به زن بودنم دارم کاش یه مرد بودم! اونوقت می تونستم به هر جایی هروقت که بخوام برم، می تونستم شب برم تو خیابون و کنار خطی که ماشینا حرکت می کنن راه برم، می تونستم قبل از اذان صبح تو یه خیابون دنبال صدای اذان بگردم و بین الطلوعین تو کوه به آسمون نیگا کنم و هزارتا تونستن دیگه که محدودیت زیبای زن بودن بهشون شکوهی میده که اگر می داشتمشون شاید برام هیچ جذابیتی نداشتن!

ولی می دونم زن بودن بهم فرصتی میده که بدون همه اون کارا رشدی داشته باشم که هیچکدوم از اونا برام فراهم نمی کنن. زیبایی زنانگی به جزئیاتیه که فقط از این زاویه می بینی، به دنیای رنگی و پر از خاطره ای که فقط من می تونم داشته باشم. آمنه همیشه می گفت زندگی مردا مثل یه عکس سیاه و سفید می مونه و زندگی ماها درست مثل یه عکس رنگی و پرنشاط؛ واقعا راست می گفت آمنه. ما پر از رنگیم و آزادی و آزادی زنا به محیط سازیشونه، هیچ مردی نمی تونه اونطور که ما زنا محیط رو می سازیم، بسازه!

تمام محیط اطراف پره از رنگ و بوی زنانه…

من عاشق رنگای خاص زن بودنم و البته آزادی و آزادگی که تو این فضا برام مهیاست. به نظرم زنا آزادترین موجودای دنیان، حتی اگه نتونن تو هر ساعتی که بخوان برن کوه و خیابون!

نوشته سحر دانشور

زن بودن، مرد بودن، زندگي، حسرت نظر دهید »

جاي خالي دست هاي متفاوت در شهر!

ارسال شده در 4 آبان 1392 توسط جان نثاری در کوتاه و خواندنی, بالاتر از خبر, دلنوشته, سبک زندگی

این روزها که از خانه بیرون میروم، این روزها که توی تاکسی مینشینم، این روزها که به نانوایی و سبزی فروشی و سوپر مارکت و داروخانه و هر جایی که پا میگذارم، جای خالی چیزی آزارم میدهد. جای خالی چیزی که انگار هرچه تلاش میکنند تا با رنگ و لعاب و زرق و برق و نقش و نگار آن را بپوشانند، همچنان نبودنش توی ذوق می زند.

زن هایی که دست هایشان به طرفم دراز میشوند تا نسخه را بگیرند یا از شاطر نانوایی پول بگیرند یا به راننده تاکسی کرایه بدهند و یا آمده اند شیر و ماست و تخم و مرغ بخرند، فرق کرده اند، دست ها دیگر آن دست های قبلی نیستند. آن دست هایی که من و همه ی شهر دوستشان داشتیم. دست هایی با انگشتان و ناخن های جورواجور و متفاوت اما ساده و خودمانی و بدون نقاب. یکی بلند و کشیده و نازک، آن یکی کوتاه و بانمک و دوست داشتنی. یکی ظریف و استخوانی و آن یکی تپل و مهربان.

این روزها همه ی دست ها شبیه هم شده اند. همه ی انگشت ها ی بیشتر زن ها مجبورند بار سنگین و سخت ناخن های مصنوعی و کاشته شده را تحمل کنند، چرا؟ مگر همین دست ها و انگشت های خودمان چه عیبی داشت؟این روزها تنها تفاوت دست های هم جنسان من نقش و نگار و رنگ روی ناخن هاست.

آی زن ها، جای خالی دست های ساده و خودمانی و مهربانِ تان در شهر حس میشود.

نوشته فاطمه در وبلاگ رودر رو

ناخن مصنوعي، زن، جاي خالي نظر دهید »

وقتي براي مرخصي گرفتن برنامه ميچيني و خودش جور مي شود!

ارسال شده در 23 مهر 1392 توسط جان نثاری در مناسبت های مذهبی, کوتاه و خواندنی, دلنوشته

صبح كه مي آمدم دفتر مجله

در مترو فكر كردم براي رسيدن بهاعمال عرفه چند ساعتي زودتر تعطيل كنم

گفتم يك مرخصي كوتاه دو ساعته مي گيرم و حدود يك از دفتر مي زنم بيرون

كلي ذوق كردم

فكر كردم خوب است اينطوري هم به دعا مي رسم و هم مي توانم با رو بنه سفر را جمع كنم

از مترو كه خارج مي شدم بسم الله گفتم

و دعا كردم كه خدا كمك كند و به زمانم بركت دهد براي اينكه بتوانم كارهايم را زود جمع و جور كنم