مدرسه ی علمیّه ی حضرت فاطمه سلام الله علیها در دهه ی اوّل و دوم ماه محرّم ، زمانی را به سوگواری در رثای سالار شهیدانعلیه السلام اختصاص داد.
در این مراسم که در ساعت میان درسی برگزار شد، طلّاب به سخنرانی و مدّاحی پرداختند.
این سخنرانی ها با موضوعات: گناه وآثار آن، ذکر فضایل امام حسینعلیه السلام، نشانه های تقوی،پاداش گریه بر امام حسین و رابطه ی غدیر با قیام عاشوراء ایراد شد و پس از آن خواهران طلبه به مدّاحی و سوگواری پرداختند.
همچنین طلّاب پایه ی دوّم در روز دوشنبه، مصادف با هفتم محرّم، تعزیه ی حضرت علی اصغر علیه السلام به صورت نمادین اجرا کردند.
لازم به ذکر است که عزادراران هر صبح مهمان سفره اطعام حضرت اباعبدالله الحسین بوده اند.
موضوع: "زنانه"
تاریخ قوی‌ترین بنیه را برای پاسداری از نام نیکو و خون مظلومان دارد؛ بنیه‌ای عظیم به قدمت پیکره انسانیت. شاید اگر قدرت تاریخ نبود، انگیزه الگویابی در میان بشر از میان می‌رفت؛ چرا که بسیاری از انسان‌ها بوسیله شهادت تاریخ از شخصیت‌های مختلف الگو پذیرفته و سعی کرده‌اند همانند افراد خوش‌نام تاریخ زندگی کنند تا نام آنها هم جاودان شود؛ و تاریخ امین خوبی است در رساندن واقعیت‌ها به نسل‌های بعد…
صفحات بعدی لهوف را که ورق میزنم، فکر می‌کنم از همین امشب دستِ خدا رویِ قلبِ شماست؛ که دلتان در تلاطم آن‌همه حادثهی درد از هم نمی‌پاشد. و فکر می‌کنم این قیام چهل روزه‌ی پیش رو، بی یک «ربط» الهی ممکن نیست؛ «وَ رَبَطنا عَلی قلوبِهم اِذ قاموا…»*. و فکر می‌کنم «اللهمّ تقبل منّا هذا القربان» و «ما رأیتّ الّا جمیلاً» کلمه‌های خداست که بر زبانِ شما مینشیند. و فکر می‌کنم صدای خداست که در حنجره‌ی شما میپیچد؛ وقتِ همه‌ی خطابههای وحیگونهی کوفه و شام، و فکر می‌کنم دست خدا در آستین شماست؛ وقتی پرچم سنگینِ عاشورا را همه‌ی این چهل روز بر فراز نگه داشته‌اید و قوّت خدا در زانوانِ شما؛ که نمیافتید، که فرو نمیریزید، که نمیشکنید. که تمام نمیشوید تا پیام کربلا ناتمام نمانَد… و سلسله‌ی نبوت اگر به آخر نرسیده بود فکر میکردم شما از امشب مبعوث میشوید؛ به رسالتی دوباره. و من می‌آمدم که به رسالتِ شما ایمان بیاورم.
* و بر دلهایشان ربط زدیم (دلهایشان را استوار گردانیدیم) آن‌گاه که (علیه شرک) قیام کردند و گفتند: پروردگارِ ما، پرودگار آسمان‌ها و زمین است… ( سوره کهف/ آیه 14)
مريم روستا
بعد از حادثه کربلا و قیام خونین امام حسین (ع) در روز دهم محرم الحرام ۶۱ هجری، رسالت سنگین زنان علی رغم آسیب های جسمی و تاملات روحی آغاز شد، حضرت زینب (س) دختر علی مرتضی(ع)، برای ادامه راه جدش محمد مصطفی(ص)، حفظ و نگهداری نهضت و انقلاب سالار شهیدان با انجام کارهای ارزنده و پیام سازنده خویش عزت و سربلندی های زیادی برای جهان اسلام و زنان عالم به ارمغان آورد.
حضرت زینب از دوران کودکی با مشکلات آشنایی کامل داشت، چرا که ایشان چهار ساله بود که جدش پیامبر بزرگوار اسلام (ص) را از دست داد بعد از آن، او شاهد بحران سیاسی و انحراف رهبری و ستم زدگی پدر می‌شود و پس از گذشت زمانی دچار رنج و شهادت مادر و پدر بزرگوارش امام علی(ع) می گردد.
پس از آن با گذشت نه سال مظلومیت، انواع بازی ها و دسیسه‌های حزب اموی و دیگر گروه ها علیه برادر بزرگش امام حسن مجتبی (ع) نظاره می کند.
زینب کبری قهرمان کربلا با آن عظمتی که از اوان طفولیت داشت در محرم سال ۶۱ هجری همراه با برادرش حسین بن علی (ع) برای احیای دین جدش رهسپار کوفه شد و تا روز دهم محرم در کنار برادر خویش از زنان و کودکان دفاع کند.
انتقال مفاهیم دینی به کودکان و نوجوانان بیشتر باید از طریق عمل باشد . وقتی که پدر و مادر خانه ی خود را محل روضه و جلسه قرار می دهند، این فعالیت برای آموزش بخش عمده ای از معارف موثر تر از هر کار دیگری است. ما در روز قیامت خواهیم دید که بسیاری از آموزش ها و تبلیغات به اندازه ی این روضه ها موثر نبوده است . . خوب است که ما بچه های خود را در نور بزرگ کنیم. خانه های خود را خالی از روضه ها قرار ندهیم . اثر تربیتی این روضه های خانگی فوق العاده زیاد است.
اگر امکان حضور بچه ها در جلسات بزرگ وجود ندارد باید دانست، آن طور نیست که اگر یک جلسه ای باشکوه باشد و از مداحان مشهور اهل بیت و یا سخنرانان مطرح بهره بگیرد حتماً نورانی تر بوده و فیض بیشتری به انسان می دهد گاهی یک جلسه ی غریب و کوچک محلی یا خانگی ممکن است نور و صفایی داشته باشد که این صفا در جلسات بزرگ نباشد.
البته باید توجه داشت ما نباید ارتباط بچه ها با مجالس روضه را با تلخی برقرار کنیم. نباید این مراسم مایه ی اوقات تلخی و اجبار برای بچه ها شود . بهتر است که بچه ها در فضای هیئت بازی کنند . و بهترین خاطرات خود را در این فضاها داشته باشند . مادر ما یک روضه ی هفتگی در روزهای پنجشنبه داشتند . من تنها پسر خانه بودم . سال ها خانم ها برای روضه می آمدند و من نمی دانستم در آن زمان چکار کنم . من چای شیرین خیلی دوست داشتم اما مادر به من اجازه نمی دادند که زیاد بخورم . هنگام روضه من کلافه می شدم ، مادر می گفتند امروز که روضه است هر وقت به همه چای دادیم یک چای شیرین هم به تو می دهیم . یعنی این هدیه ی ویژه ی مادر در هنگام مراسم به من بود . من از چهارشنبه منتظر چای شیرین روضه بودم. نمی دانم مادر چقدر با تدبیر این کار را کرده بودند ولی من همراه با هم زدن چای شیرین خود، صدای السلام علیک یا ابا عبدالله (ع) آن آقا را می شنیدم . مادر های زیادی هستند که شاید تدبیرهای بهتری هم داشته باشند.
«خلاصه شده از صحبت های حجت الاسلام پناهیان، در برنامه سمت خدا»
