ﺇِﻥﱠﱠ ﺍﻟﱠﱠﺬِﻳﻦَ ﻛَﻔَﺮُﻭﺍ ﺳَﻮﺍﺀٌ ﻋَﻠَﻴْﻬِﻢْ ﺃَ ﺃَﻧْﺬَﺭْﺗَﻬُﻢْ ﺃَﻡْ ﻟَﻢْ ﺗُﻨْﺬِﺭْﻫُﻢْ ﻟﺎ ﻳُﺆْﻣِﻨُﻮﻥَ (۶) ﺧَﺘَﻢَ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪُ ﻋَﻠﻰ ﻗُﻠُﻮﺑِﻬِﻢْ ﻭَ ﻋَﻠﻰ ﺳَﻤْﻌِﻬِﻢْ ﻭَ ﻋَﻠﻰ ﺃَﺑْﺼﺎﺭِﻫِﻢْ ﻏِﺸﺎﻭَﺓٌ ﻭَ ﻟَﻬُﻢْ ﻋَﺬﺍﺏٌ ﻋَﻈِﻴﻢٌ (۷)
[ﺗﺮﺟﻤﻪ ] ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻜﻔﺮ ﺧﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻴﻤﺸﺎﻥ ﺩﻫﻰ ﻳﺎ ﻧﺪﻫﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻤﻴﺂﻭﺭﻧﺪ- ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻗﻠﻮﺑﺸﺎﻥ ﻣﻬﺮ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﮔﻮﺵ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﻋﺬﺍﺑﻰ ﺑﺰﺭﮒ.
شأن نزول
ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺁﻳﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻘﻮﻝ ﺭﺑﻴﻊ ﺑﻦ ﺃﻧﺲ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺃﺑﻮ ﺟﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻯ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻝ ﻋﻤﻮﻡ ﻛﻔﺎﺭ ﻧﻤﻴﺸﻮﻧﺪ. ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻛﻔﺮ ﻣﺮﺩﻧﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺎ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻛﻔﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
-تفسیر اسان
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺋﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻮﺭﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻳﻜﻲ ﻣﺘﻘﻴﻦ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﻳﮋﮔﻴﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﮔﺬﺷﺖ. ﺩﻭﻡ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻭ ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪﻱ ﺁﻣﺪﻩ. ﺳﻮﻡ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﻋﻨﻮﺩ ﻭ ﻟﺠﻮﺝ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻨﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﺑﺮ ﺩﻟﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﺮ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ.
-تفسیر کوثر